Ad Interim. Jaargang 2

[p. 190]

C.J. Stip
Vrij

Tegen de middag, met in alle pezen
het rhythme van een eindeloze reis,
kwamen wij aan bij wat een fort moest wezen
om stand te houden tegen elke prijs.
Het leek het voorland van het paradijs,
waartoe wij weldra schenen uitverkoren.
Het gras was zacht als schapen ongeschoren;
wij sliepen in, door moeheid overmand.
Toen wij ontwaakten was de strijd verloren,
en achter ons stond Rotterdam in brand.

Seizoenen gingen over Holland heen, en
het werd geen lente meer al werd het Mei.
De zon heeft nooit meer helemaal geschenen,
de dagen trokken traag en blind voorbij.
Over de dijken en de duinenrij
waaide de wind, en zeven zeeën hebben
geroepen om hun volk, dat door geen Grebbe
gered kon worden van de heersershand.
Maar als het licht al in ons oog ging ebben
heeft in ons hart nog Rotterdam gebrand.

Toen kwam de dag - na godweet hoeveel tranen
om zoveel volk, gemarteld en geroofd -
dat aan de hemel weer de zon zou staan en
het zwart geweld voorgoed was uitgedoofd.
De dictatoren van het strottenhoofd
marcheerden af in sprakeloze rijen;
vrij woeien vlaggen, en een klok ging blije
geluiden zingen over stad en land.
Er stonden vrouwen in hun schort te schreien;
- Voor dezen dag heeft Rotterdam gebrand.