Ad Interim. Jaargang 2

[p. 157]

Max Schuchart
Strofen

Zooals eens meester Frans Villon,
Meer dan vijfhonderd jaren later,
Schrijf ik, onder dezelfde zon
En maan en sterren; want wat baat er
Tegen den tijd en het kanon
Anders? Alleen hoor ik geen klanken
Van het Parijsche carillon,
Maar van sirenes 't angstig janken.

't Is bijna vier en twintig jaar
Geleden dat ik werd geboren -
De wereld gaat van rampen zwaar
En hoeveel tijd mij nog beschoren
Is, lijkt mij onberekenbaar:
Men kan in uren eeuwen leven;
Een grijsaard zijn met dertig jaar;
Op tachtig sterven, nauwlijks zeven...

Maar in den tijd die mij nog rest
Zal 'k leven en gedichten schrijven,
Verliefd zijn, trouw aan glas en flesch,
En hopelijk mezelve blijven,
En wie weet trouwen ook ten lest,
Mijn zoon trotsch op de schouders dragen -
Het leven wordt pas op zijn best
Wanneer een kind naar ons gaat vragen.