Ad Interim. Jaargang 2

[p. 147]

Ad den Besten
Erfgoed

Het tocht, als wij de vleugeldeur toeklappen.
Maar 't verontrust: alsof ons iets ontsloop...
Een rappe trippel langs de beurse trappen...
Giechelt er iemand op de overloop?

Door wrakke kamers kraken onze stappen;
licht sijpelt binnen, traag als dikke stroop;
wij zien de strafheid der plafonds verslappen:
Elk kent de toekomst en hij voedt geen hoop.

Hoé zal het zijn? Wanneer? Wellicht vanavond?
Zandlopers vloeien in het tuinbalkon,
maar onbetrouwbaar en voorgoed gehavend.

En als wij gaan, langs grintpad en gazon,
weet één den kleinen kobold met zich dravend,
die nog tot zólang 't huis behoeden kon.