Ad Interim. Jaargang 2

[p. 114]

Frans Muller
Ik zag een vrouw die schreed

(A. Roland Holst)

De vrouw, die schreed alsof zij nooit zou sterven,
Wordt voor mij uitgedragen in haar kist.
Zij heeft in trotschen gang één stap gemist,
Haar broos bestaan viel als een vaas aan scherven.

Een drempel, van twee centimeter dikte,
Tusschen haar slaapvertrek en haar boudoir,
Bleek voor den dood genoeg om over haar
Triomf te vieren; zij gleed uit en zwikte

En sloeg toen met haar hoofd door 't spiegelglas
Van een commode, stijl Louis quatorze,
Fragiel en sierlijk als zijzelf, waarvoor ze
Zoo trotsch eens schreed of zij onsterflijk was.