Ad Interim. Jaargang 1

[p. 86]

Muus Jacobse
Het woord

God sprak één woord, en zie: de zeeën wáren,
De woeste baaierd scheidde zich vaneen,
De grauwe schemer brak, de lucht ging klaren
En wisseling van dag en nacht verscheen.

Hoe werd toen d'aarde warm en goedertieren,
Kiemden er zaden in het vochtig zand!
En God dacht vogels die de lucht doorzwieren,
En vissen in de zee, vee op het land,

En ook de mens, die alles zou bekronen
En zozeer van al aardes overvloed
Genieten zou of Hij er zélf zou wonen -
Eén woord sprak God, en het was alles goed...

En wederom heeft God één woord gesproken,
Toen Satan sloop in de doorglansde Hof,
De mens de ban der schepping had verbroken
En er een scheiding kwam van geest en stof:

God zag bedroefd de dieren in hun ogen
En kinderen die leden zonder schuld,
En sprak bij het verbond der regenbogen
Eén eeuwig woord, en het was àl vervuld.

Want de profeten hebben het vernomen,
Hoe God zich een herschapen wereld dacht,
En toen is Hij voor aller oog gekomen
En werd voor altijd als een lam geslacht,

Dat geen van de genade bleef verstoken,
Maar elk het heil kon horen op zíjn tijd -
Zo heeft God één verlossend woord gesproken,
En 't is genoeg voor alle eeuwigheid...

[p. 87]

 

Maar ik, hoe hijgend heb ik niet gegrepen

 

Naar menig woord, als ik bezwerend stond,

 

En zie: als kielzog van vergane schepen

 

Liggen de dode rimpels om mijn mond.

 

 

 

Want de gedichten die ik heb geschreven

 

Mochten mij dierbaar zijn, maar geen was trouw,

 

En allen zijn zij bang teruggebleven,

 

Als ik het laatste met ze zeggen wou.

 

 

 

Moet ik dan heel dit leven tastend staamlen,

 

Of wacht mij aan het einde van mijn weg

 

Ook 't punt waar al mijn krachten zich verzaamlen,

 

Het éne woord waarin ik àlles zeg?

 

 

 

Komt dan het ogenblik dat door zal breken

 

De droom die in mij stuwt om vrij te zijn,

 

Het ogenblik dat ik niet meer blijf steken

 

Voor de onpeilbaarheid van het ravijn,

 

 

 

Maar, verend op de voet, opeens zal weten

 

Dat ik het dítmaal haal, de sprong niet mis,

 

Maar suizelend d'onmeetbaarheid zal meten

 

In een gedicht dat geen gedicht meer is?...

 

 

 

Ach, wat al woorden zijn mij niet ontvallen

 

Of heb ik in mijn binnenste versmoord:

 

Zij kiemden, wiesen op en stierven allen

 

In een verlangen naar dat éne woord,

 

 

 

't Herscheppend woord dat, als het werd gesproken,

 

Alles wat stierf deed opstaan uit het graf,

 

De droom die in Gods handen was gebroken

 

Herstelde en heerlijker gestalte gaf!

 

 

 

God, laat dan alle woorden mij begeven,

 

Maar geef mij dit, dat op Uw grote Dag,

 

Als Gij de dood scheidt van het Eeuwig Leven,

 

Mijn woord saam met het Uwe klinken mag!