Ad Interim. Jaargang 1

[p. 55]

Bert Voeten
Oorlogsnajaar

Weer dragen voor mijn raam de notelaren
hun bruine pij en hun verschoten kap.
Langsheen de paden schendt bij iederen stap
de voet het doffe goud der doode blaren.

En in den avond voegen eenzaamheden
zich met het donker saam rondom mijn hart,
dat op zijn doortocht aarzelt, en verward
den kruisweg nadert der onzekerheden.

Want geen die onder lamplicht verzen schrijft
- de hemel boven hem heeft duizend stemmen -
weet wat er in den morgen achterblijft,
de Dood is met sonnetten niet te remmen.