Ad Interim. Jaargang 1

[p. 53]

Bertus Aafjes

Galathea, gij waart dien nacht
Als de zomerregen zo zacht.
Weet gij nog hoe ik bij u sliep?
Wij beminden elkaar zo diep.
In de laatste omhelzing stond
Gij te bloeien tot aan uw mond.
Uw borstjes, van genotzucht zwaar,
Leken wel jaloers op elkaar
En de twee rozen op den duur
Gloeiden gelijk een slapend vuur.
Ach, wij waren die uren saam
In den hemel met ons lichaam.
Niets bestond, - zon, sterren en maan
Waren in ons overgegaan;
Ja, wij voelden ons in het slot
Voor één kort moment samen God....
Toen het bed, als een wielewaal,
Stond te zingen op zijn spiraal.