Ad Interim. Jaargang 1

[p. 42]

Gabriël Smit
Een gestorven vriend

Wij lagen samen loom in wuivend gras:
boven de hooge, rustelooze boomen
blonken de wolken als de witte droomen
van wat ons beider liefste toekomst was.

Gezicht, dat zoo onnoemelijk helder was
en kruidengeur over ons heen gekomen;
in licht geritsel zorgeloos opgenomen
leek ons het leven simpel als het gras.

Nu ligt gij, slapend, daar niet ver vandaan,
in zelfde grassen ruischende bedolven;
geen droomen ziet ge blinkend overgaan,

doch werkelijkheid, die ik niet kan verstaan,
stuwt wreed u van mij weg in hooge golven
tot ik ons beider leven heb gedaan.