Aardige vermaakelyke tyd-kortende vertellingen

De stoute Dief.

Een Fielt te Parys, in het Paleis wandelende, zag vier a vyf Heeren by den anderen staan, en van verscheiden dingen spreekende, gong hy om te hooren of 'er iets tot zyn profyt uit te vinden waar, tegen een Kramers Winkel staan, even of hy iets meende te koopen, een van gemelde Heeren, zag een groot man voorby hen heen gaan, en zeide tot zyn bystaanders, van dien Heer die daar heen

[p. 75]

gaat, moet ik hondert Kroonen hebben, van over vyf Jaaren, als wy met ons twaalve naar Milaanen in Gezelschap gereist waaren, en daar in het Logement de drie Kooningen t' huis laagen, en hy Gelt van doen hadde, maar vermits ik het briefje verlooren heb en hem in zo lange niet gezien hebbe, derve ik hem om die zomme niet manen. De Fielt die met open ooren luisterde, gong na het gehoord te hebben dien Heer na, en zag hem by een Procureur ingaan, de Knegt van gemelde Heer aan de Deur hem wagtende, wierd door de Fielt gevraagd, hoe is de Naam van uwen Heer, de knegt zeide François, hy schreef de Naam uit vrezen van dezelve te vergeeten op, en vernam dat het een welbegoed Man was, de Kooplieden hadde doen de gewoonte dat zy in 't Hof van het Paleis vergaderde, waar ook gemelde Koopman François met eenige Heeren sprak, deeze Fielt groete hem zeer eerbiedig, vraagde hem naar zyn Gezondheid, dezen Heer hoewel hy hem niet kende, liet niet na om dezelve bewyze van Vriendschap aan hem te betoonen, de Fielt vraagde of hy hem niet kende, den Koopman zeide van Neen, maar zo veel my voorstaat hebbe ik u egter meer gezien. Ik zal het u zeggen waar het geweest is, zeide onze Fielt, mogelyk zult gy het u dan kunnen herinneren, weet gy niet hoe wy voor

[p. 76]

vyf Jaaren, omtrend deezen tyd in Italiën met elkander reisden! Ja antwoorde den Koopman, wel nu, ik ben een van u meede Reisgenooten, en wel die geenen die u dienst gedaan heeft, welk dienst ik vertrouwe dat gy niet zult vergeeten zyn, welk een dienst was dat? vraagde den Koopman, wy laagen zeide de Fielt te Milanen in de Drie Koningen t' huis, en gy waard zeer om Geld verlegen, in welke verlegenheid ik u hondert Kroonen geleend hebbe op een handschrift dat gy gaf, en nog onder my berust. De Koopman verwonderde zig, want de langen Tyd had hem die schuld doen vergeeten, maar zeide hy, my geheugd dat ik geld van imand ter leen gehad hebbe, maar hoe veel weet ik niet, maar weet dit zeeker, dat ik het naderhand betaald hebbe, herdenk het eens antwoorde onze Fielt, ik houde u voor te eerelyken Man om schulden te willen lochgenen tegen het Eigenhandig handschrift, booven dien, houwt my zo Schelms niet, dat ik u iets af zoude eissen dat gy my niet schuldig waard, ik spreeke u wel eens weer, mogelyk dat gy het dan beter weet; deeze Koopman was moeijelyk dat hy zyn schuld geloochend had, vrezende zyn Crediet daar door te verliezen, en had gaarn zyn woord willen herroepen en de hondert Kroonen betaald, maar dit was niet mogelyk, en vreesde in het

[p. 77]

byzyn van anderen daar wederom gemaand te zullen worden, des besloot hy een goed Vriend, die hy de Zaak verhaalde hondert Kroonen te geven, en als hy wederom gemaand wierd, zouden de andere Koopman zeggen, die Heer is u die niet schuldig, maar ik ben ze u schuldig, deeze Vriend beloofde hem dit te zullen uitvoeren, de Fielt die miste niet om op de volgende Middag daar ter plaatze wederom by den Koopman te koomen, en vraagde: Myn Heer hebt gy gedacht op het geen ik u gisteren gezegt hebben, Ja Myn Heer antwoorde den Koopman, maar gy hebt u ongetwyfeld bedroogen. Gy hebt niet aan my, maar van een ander dit Geld geleend. De Fielt heel vast op zyn Woord staande, zeide hem zulks wel te zullen bewyzen, gemelde Vriend die 'er tegenwoordig was, zeide hebt gy met dezen Heer verschil over dat Geld, hy is het u niet schuldig, maar ik, vermits gy het my geelend hebt, zie daar ik geef ze u voor al de Wereld weder. En ik verbleide my antwoorde de Fielt, dat gy voor al de Wereld deeze schuld beleid, vermits ik niets hadde waar meede ik het u konde bewyzen. Ik wist wel dat gy my hondert Kroonen schuldig waard, maar om dat ik u handschrift verlooren had, derfde ik u daar niet om maanen. Maar dit belet niet dat deeze Heer my ook hondert Kroonen schuldig is, die ik hem te Milanen leende, en die

[p. 78]

ik hem wel zal doen betalen. De Heer ziende met deezen vond niet uit te koomen, moest hem, wilde hy niet beschaamd staan te vreede stellen, en hem een schuld twee maal betaalen, die hy een ander, en niet hem, eens schuldig was.