Letterkundig woordenboek voor Noord en Zuid

[ridderpoëzie]

ridderpoëzie, kwam in Frankrijk op in de 12e eeuw; grote verhalende romans: 1^o Karolingische Verhalen; 2^o verhalen uit de klassieke oudheid; 3^o Keltische of Britse verhalen; de drie matières. zie standenpoëzie en Jan te Winkel. Werd in heel West-Europa nagevolgd; kwam in de 14e eeuw tot verval; zie Seghelijn van Jeruzalem. Maerlant kwam er tegen op:

De ridderromans waren berijmde verhalen, later (15e eeuw) verschenen ze als prozavolksboeken in heel Europa. Bespot door Don Quichote van Cervantes; zie Amadis en Palmerijn.

Dr. Jan te Winkel wijdde aan het onderwerp o.a. zijn studie Het kasteel in de 13e eeuw, 1879, en Het Ridderwezen, 1894. Mw. B.M. v.d. Stempel schreef in 1910 over De Vrouw in onze Britsche romans