Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 12. Eerste stuk

[Elbo Menalda]

MENALDA (Elbo), zoon van Elbo Menalda, een aanzienlijk en magtig edelman te Schildwolde. Hij huwde omstreeks 1284 Ida van Menterwolde. Na een jaar met haren man geleefd te hebben, ontvlugtte Ida heimelijk, keerde naar de ouderlijke woning terug en trad kort daarna met Folpert Folpetra in den echt. Zoodanige schending der huwelijkstrouw konden de Menalda's niet gedoogen. In den nacht omsingelden zij met hunne bondgenooten het kasteel van Diderik Folpetra, den vader, en namen hem met de jonggehuwden gevangen. In 1295 ontbrandde het oorlogsvuur, dat intusschen voortgesmeuld had, tegen de Menalda's op nieuw, ter zake van nieuwe twistpunten met de vroegere twisten in verband staande. Elbo Menalda, de jonge, had een bloedverwant van Aelius Tadama van Oostwold om het leven gebragt, en joeg daardoor genoemden Tadama, diens halfbroeder Uffo en andere bloedverwanten van den verslagene tegen zich in het harnas. Hierbij kwam dat Rodmar Eenoog (Lucius Rodmar) bij het Schildmeer gedood was, waarvan Menalda al mede verdacht werd. De bloedverwanten van Rodmar trokken dus mede tegen de Menalda's ten strijd en versterkten het kasteel van den verslagene. Elbo

Menalda, de oude, een man van beleid en doorzigt, was niet in staat de gemoederen zijner tegenstanders tot bedaren te brengen. Bij al deze gevaren dreigde de Menalda's nog een nieuwe vijand, t.w. Elbo Haijenga van Slochteren, die bij Lunscroeth met de Menalda's in een gevecht geraakt was. Hierbij voegde zich nog anderen. De Menalda's boden aan alle bestaande geschillen over te geven aan de uitspraak van den abt van Bloembof te Wittewierum, Wrethero Folricha, Aylward Snelger en Aylbard Walberta, doch deze aanbieding vond geen ingang. De verbondenen trokken tegen de Menalda's op. Deze trokken hen onverschrokken te gemoet en joegen hen op de vlugt. De vijandelijke benden verzamelden zich op nieuw, doch werden wederom door de Menalda's verslagen, die daarop het kasteel van Dodo Jeldinga te Schildwolde belegerde, en het tot overgaaf dwong. Door tusschenkomst van den abt van het Bloemhof werd den vrede gesloten.

Zie Westerdorp, Jaarb. D. II. bl. 30, 64; Gron. Volksalm. 1841, bl. 78, volgg.