Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 6

[Jan Fabius]

FABIUS (Jan) werd geboren te Amsterdam op den 11den Februarij 1776, en legde zich, na het voorbereidend onderwijs in zijne geboorteplaats, eerst bij den schoolonderwijzer Wertz en daarna bij den Rector van Ommeren, genoten te hebben, aan de Utrechtsche Hoogeschool, onder de leiding van zijnen bloedverwant, den hoogleeraar Bondam, op de regtsgeleerdheid toe, en verwierf het meesterschap in de beide Regten, na op den 12den Junij 1797 zijne dissertatie de usufructu bonorum adventitiorum filiifamilias patri competente te hebben verdedigd.

In hetzelfde jaar zich als advocaat te Amsterdam neergezet hebbende, ging hij in 1802 tot de notariële praktijk over, bleef als zoodanig met bijzonder in hem gesteld vertrouwen werkzaam tot in 1838, toen hij, bij de nieuwe ordening van ons regtswezen, eerst tot lid van de criminele regtbank in Holland, en later, sedert 1842, tot raadsheer in het Provinciaal Geregtshof van Noord-Holland geroepen werd. In de vervulling van die waardigheid overleed hij den 11den November 1850.

Fabius heeft zich door de uitgave van werken niet bekend gemaakt. Niet gering waren evenwel zijne letterkundige verdiensten, die door verschillende maatschappijen en genootschappen gehuldigd werden, en die konden worden opgemaakt uit onderscheidene letterkundige voordragten door hem gedaan,

waartoe Tasso's Bevrijd Jerusalem, en onderwerpen als de Zielskracht, het Anthropomorphisme en anderen hem de stof verleenden, waarvan er echter geenen in druk zijn uitgegeven,

Bij eene onbegrensde liefde voor zijne geboortegrond en gehechtheid aan het vorstelijk stamhuis, waarvan hij blijken gaf door het door hem verrigte in 1813 tot herstel van onze onafhankelijkheid, paarde Fabius een juist en scherpzinnig oordeel, eene groote mate van zielskracht en zucht naar orde, die kenbaar werden in welke betrekkingen hij zich ook bevond. Zijne eerbied voor vroegere verdiensten en zucht om onderdrukten te hulp te komen bleek overvloedig, toen hij zich in 1821 aan het hoofd stelde van de commissie, die zich toen te Amsterdam vestigde, om ten behoeve van de Grieken, in den strijd voor hunne onaf hankelijkheid, bijdragen te verzamelen, voor welke bemoeijingen hij in 1849 door Koning Otto van Griekenland beloond werd, door de benoeming tot ridder van de orde van den Verlosser, terwijl Koning Willem I reeds vroeger zijne bewezene diensten erkend had, door hem de orde van den Nederlandschen Leeuw te schenken.

Fabius was de vriend van de beroemdste mannen van zijnen tijd, die met hem briefwisseling hielden en in wier hoogachting hij zich steeds mogt verheugen.

Zie Mr. C.A. den Tex, in de Handel. der Jaarl. Verg. van de Maatsch. van Ned. Letterk. te Leid. 1851, bl. 18-14,