Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Derde en vierde stuk

[Frederick Sigismund Graaf van Bylandt-Halt]

BYLANDT-HALT (Frederick Sigismund Graaf van), Heer van Halt, Keekem, Bimmen, Duffelwaard, enz., een neef van den voorgaande en zoon van Roeleman Ferdinand, Graaf van Bylandt-Halt en van Anna Cornelia, Baronnesse van Friesheim, geboren in 1749, was jong in zeedienst getreden, en tot in 1777 als Kommandeur in het gevolg van den Ridder Jan Hendrik van Kinsbergen toen deze in Junij van dat jaar een Verbond van vrede met den Keizer van Marokko sloot. Vervolgens was hij Vlag-Kapitein bij zijnen oom, den Schout bij Nacht van Bylandt, tijdens de hierboven bedoelde ontmoeting tusschen deze en den Commadore Fielding en onderhandelde met veel beleid, doch te vergeefs, met den Commodore. Toen Engeland in 1780, den oorlog aan het Gemeenebest verklaarde, en de Admiraal Rodney bevel had bekomen, om de vijandelijkheden tegen de Nederlandsche Bezittingen in West-Indië te beginnen met zestien schepen

van Linie en eenige fregatten, was te St. Eustatius slechts één oorlogschip van den Staat, de Mars van 36 stukken en bemand met 250 koppen, gevoerd door Bylandt, die, onverwachts aangevallen, na het vuur van twee Engelsche linieschepen van 80 en 64 stukken beantwoord te hebben, tot overgave genoodzaakt was. Zijn gedrag, op last van den Stadhouder door eenen hoogen Zeekrijgsraad onderzocht zijnde, werd hij vrijgesproken. In 1784 vergezelde hij den Schout bij Nacht van Kinsbergen naar de Middelandsche zee, en mogt diens openlijke goedkeuring verwerven toen hij op het denkbeeld was gekomen, om tafels te maken ten einde den afstand der schepen te bepalen. Hij staat desgelijks genoemd onder die Zee-Officieren, welke met veel ernst en ijver op het koperen der oorlogschepen aandrong, iets dat destijds nog geen algemeenen bijval vond. Ook behoorde hij met zijnen oom, den Schout bij Nacht van Bylandt, de Kapiteins Willem May, Jan Hendrik van Kinsbergen en Balthazar Constantijn Smissaert, tot de Commissie bestemd om eene veilige legplaats voor de oorlogschepen, bij ijsgang te vinden, zoodat zij niet ieder najaar behoefde naar Amsterdam te worden gezonden. Men bepaalde daartoe eene plaats omtrent de Zijp, bewesten het eiland Wieringen, waar de schepen enkele winters veilig lagen. Later werd daartoe het Nieuwe Diep als geschikter aangewezen. In 1792 voerde Bylandt, als Kapitein op het schip Gelderland, in de Middellandsche zee, het bevel over een eskader van zeven oorlogschepen, waarmede hij in 1792 op de rede van Vlissingen terugkwam. In het begin van het volgende jaar lag hij op de Schelde ter bescherming van Zeeland en had met den Kapitein Haringman het plan gevormd om de forten Lillo en Liefkenshoek te vermeesteren, hetwelk, bij gebrek aan soldaten, onuitvoerbaar bleek. Hierop werd hem in April 1793 het kommando over 's Lands zeemagt in de Noordzee opgedragen, met last om de Oostindische retourvloot naar het Vaderland te geleiden, doch daar deze om de Noord gestevend was en behouden binnen was gekomen, werd Bylandt met zijn vlootdeel opontboden. Daarna werd hem het gebied over eene der divisiën ter bescherming van de Zuiderzee toevertrouwd, maar toen de Stadhouder in 1795 naar Engeland vertrok, volgde Bylandt den Prins als Adjudant.

Reeds vroeg werd hij gerekend onder de jonge Zee-Officieren bezield met geestdrift voor hun vak, en hij behoorde later onder degenen, die ijverig medewerk en tot verbetering der Marine, inzonderheid door de herstelling van de destijds geheel verwaarloosde krijgstucht, het verbeteren der dienst, het aankweeken van eenen krijgshaftigen geest op 's Lands vloot, en door het bestrijden van vooroordeelen tegen de toepassing van nuttige uitvindingen. In een geschrift door hem naamloos uitgegeven onder den titel van:

Eenige bedenkingen over de Zeemagt van de Republiek, betoogde hij de noodzakelijkheid van het in dienst houden van

een vast korps Zee-Officieren, tot welken maatregel, eindelijk in 1792 op voordragt van den Stadhouder werd besloten.

In zijn Vaderland teruggekeerd, was Bylandt onder de Regering van Koning Lodewijk Napoleon, die hem veel achting bewees, Lid en in 1807 en 1808, Voorzitter van het Wetgevend Ligchaam. Na de omwenteling van 1813 werd hij benoemd tot Staatsraad, Vice-Admiraal en Kommandeur der Militaire Willemsorde. Gehuwd met Suzanna Theresia Maria Hartsinck is hij in 1824 kinderloos overleden.

Hij was sedert 1822 Lid van het Provinciaal Utrechtsch Genootschap van Kunsten en Wetenschappen. Zijn broeder Carel Alexander Godfried Graaf van Bylandt, geboren in 1750, was Generaal-Majoor der Infanterie, Groot-Majoor van Zutphen, Adjudant-Generaal van den Erfprins van Oranje onderscheidde zich in het gevecht bij Lannoy den 27sten Augustus 1793 en overleed te Berlijn in 1809.

Zie Nederl. Jaarb. 1781, bl. 787, 1783, bl. 1941, 1793, bl. 1544; Vaderl. Hist. ten verv. op Wagenaar, D. III. bl. 239 en 240, D. XXVI. bl. 14, 16, 25, 281, 287, D. XXVII. bl. 423, 430 en 431; Hoeufft, Inval der Franschen in ons Land, D. I. bl. 166; C. van der Aa, Leven van Willem V, D. IV. bl. 448; C. de Jong, Tweede Reis naar de Midd. zee, bl. 316; Lodewijk Napoleon, Geschiedk. Gedenkst., D. I. bl. 243, D. II. bl. 126, 256; Stuart, Vaderl. Hist., D. IV. bl. 87 en 88; Algem. Konst- en Letterb. 1822, D. II. bl. 117; van Kampen, de Nederl. buiten Europa, D. III. bl. 281; van Hall, Leven van Kinsbergen, bl. 61, 138; de Jonge, Nederl. Zeew., D. V. bl 443, 517-528, 671, D. VI. St. I. bl. 281, 389, 417, 445, 467, 498, 518, 562, uit niedegedeelde berigten aangevuld.