Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Eerste en tweede stuk

[Quiryn de Blau]

BLAU (Quiryn de), een zoon van den voorgaande, werd geboren den 20sten Augustus 1726 te Bergum, alwaar zijne ouders destijds hunne buitenplaats hadden. Reeds in 1738 werd hij, ofschoon slechts 12 jaren oud, tot Secretaris der stad Sneek gekozen, welke betrekking, overeenkomstig de toenmalige gewoonte door een ander werd waargenomen, doch legde die in 1743 neder. Na de scholen doorloopen te zijn, begaf hij zich in 1741 naar de Hoogeschool te Franeker, en werd aldaar den 22sten April 1746 tot Meester in de regten bevorderd, en den 7 Julij daaraanvolgende tot Advokaat van den Hove van Friesland ingeschreven. Den 20sten Mei 1747 werd hij aangesteld tot Pensionaris der Stad Leeuwarden, vervolgens op den 31 December 1749 van de Stad Workum, den 9den November 1752 van de Provinciale Rekenkamer, en den 8sten April 1755 van de Stad Hindelopen; voorts werd hij op den 28sten September 1762, bij vrijwilligen afstand van Eduard Marius van Burmania, door de Staten van het kwartier van Oostergoo aangesteld, tot Raad ordinaris in den Hove van Friesland, welken zwaarwigtigen post hij met alle getrouwheid heeft waargenomen tot aan zijne dood, die voorviel den 16 December 1780. Den 9 Augustus 1750, huwde de Blau te Groningen, met Bauwina Johanna van Bulderen, bij wie hij vijf kinderen heeft verwekt.

De Blau was een groot regtsgeleerde en vlijtig beoefenaar van

velerlei wetenschappen, daarbij ongemeen werkzaam. Hij bezat een door eerlijk karakter, was een getrouw vriend, stond een ieder gaarne met raad en daad bij, was een voorstander van ongelukkigen, en daarbij zeer liefdadig jegens den armen, in een woord, hij zou een allerbeminnelijkst karakter gehad hebben, ware het niet, dat hij ongemeen driftig van aard was geweest; als hij dacht verongelijkt te worden, viel hij op eene verregaande wijze uit, zonder in zijne oploopenheid, wien het ook mogt zijn, te ontzien, waardoor hij zich meermalen onaangename ontmoetingen heeft op den hals gehaald; dan dit gebrek werd door zijne edelmoedigheid gelenigd, en zijne vlaag van drift was niet over, of hij had daarvan deerlijk berouw; luisterde dan gaarne naar rede, en overtuigd zijnde ongelijk te hebben, schroomde hij niet zulks aan den beleedigden te belijden, en hem zelfs verschooning te vragen; voorts was hij in geenen deele haatdragend tegen hen, die hem verongelijkt hadden.

Zie de Chalmot, Biogr. Woordenb.; G. de Wall, de Clariss. Fris. Ictis, p. 315.