Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Eerste en tweede stuk

[Albert Banjaart]

BANJAART (Albert), was een der genen die in het jaar 1168 voorkomt als onderteekenaar van het verdrag dat Floris III, Graaf van Holland, gedrongen was met zijnen overwinnaar Filips, Graaf van Vlaanderen, aan te gaan. Ook vindt men hem vermeld op het jaar 1203, toen Graaf Dirk VII gedwongen was, het oudste gedeelte van Holland als een leen van Braband te erkennen. In het zelfde jaar koos hij de partij tegen diens Graven dochter Ada, haren gemaal Lodewijk Graaf van Loon en hare moeder, en werd diensvolgens door Ada's oom, Graaf Willem, met Wouter van Egmont, tot hoofdman der Kennemers aangesteld. Zij bragten nu geheel Kennemerland op de been, kwamen met schepen te Amsterdam, staken den dijk aldaar door en deden geheel Amstelland ondervloeijen. De Kenne mers verbranden al wat zij vonden, en roofden veel goed, dat zij

medevoerden. Doch toen de Graaf van Loon daarna voor eene korte poos de overhand kreeg, verwoestte en verbrandde hij Banjaarts kasteel, tusschen Castrikum en Beverwijk. Later bevond Banjaart zich mede onder degenen, die Gravin Ada in den Burg te Leiden belegerden.

Zie Gouthoeven, Chronijcke, bl. 295 en 296; Wagenaar, Vaderl. Hist., D. II. bl. 259, 295 en 307; Kok, Vaderl. Woordenb.; Chalmot, Biogr. Woordenb.