Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 1

[Alexander Karel Joseph Gislain d' Aubremé]

AUBREMÉ (Alexander Karel Joseph Gislain d'), geboren te Brussel den 17 Junij 1773, begaf zich in 1792 in Fransche dienst als tweede Luitenant, bij het 2 Regiment Belgen en diende achtereenvolgens roemrijk onder Dumourier, Custine, Houchard en Pichegru.

Met toestemming van het Fransche bestuur ging hij in Junij 1795 in dienst van de Republiek der Vereenigde Nederlanden over; en werd op het laatst van dat jaar tot Kapitein bevorderd. Vervolgens maakte hij in 1796 den veldtogt in Duitschland onder den Generaal Daendels mede en in 1799 die in Noord Holland onder den Generaal Brune. In 1807 als Kapitein dienende onder het regiment gardes van Koning Lodewijk, verliet hij dit met den rang van Majoor. Toen in 1807 het Koningrijk Holland met het Fransche Keizerrijk werd vereenigd, ging hij in den zelfden rang in Fransche dienst over. Bij den terugtogt uit Rusland tot Kolonel van het 136 regiment van linie benoemd, onderscheidde hij zich in den slag bij Lutzen door eenen koelen en vastberaden onverschrokkenheid, aan het hoofd van eene colonne jonge soldaten, die zich voor de eerste maal in het vuur bevond en die hij den moed, welke hem zelven bezielde, wist in te boezemen. Door sterke vijandelijke colonnen aangevallen, wachtte hij hun zonder een voet te wijken af tot dat zij op een halfgeweerschot genaderd waren. Een levendig en wel onderhouden geweervuur deed den vijand wankelen; D'Aubremé maakte zich het oogenblik ten nutte, om met geveld geweer vooruit te rukken en bragt daardoor de vijandelijke colonne in verwarring, zoodat de aanvallers met overhaasting terugtrokken. Naauwelijks had hij dit voordeel behaald, hetwelk eenen grooten invloed op het lot van den slag had, of hij werd te gelijkertijd met den Maarschalk Ney gekwest; hij ontving eenen kogel in de borst en werd aan de heup gewond. Deze

wonden noodzaakten hem het slagveld te verlaten. Toen de Keizer de schoone houding van het 136 Regiment van linie en van zijnen dapperen bevelhebber vernam, zond hij hem den dag na den slag twee en veertig kruisen van het legioen van eer, terwijl hij aan hem overliet om die uit te deelen. D'Aubremé had de bijzondere kieschheid ze allen uit te reiken, zonder er een voor zich te houden, ofschoon hij nog slechts met het kruis van de réunie versierd was. Zijne wonde hield hem eenige tijd van zijn regiment verwijderd, zoodat de kiesche daad van den Kolonel voor den Maarschalk Ney verholen bleef; en eerst bij den slag van Bautsen, toen hij zich, ofschoon nog niet geheel genezen, weder aan het hoofd van zijn Regiment bevond, ontving hij de eervolle belooning, die men hem reeds lang verschuldigd was. Na tegenwoordig te zijn geweest bij de onderscheidene veldslagen en gevechten, welke sedert geleverd werden, trok hij in October 1813 met zijn Regiment over den Rijn. In Frankrijk teruggekomen woonde hij de slagen bij Brienne, Montmirail en Lisy bij, in welken laatsten hij den 28 Februarij 1814 aan den arm gewond werd. Hij vocht daar met zooveel dapperheid dat hem, bij het verlaten van het slagveld van zijn geheel regiment slechts vijf Officieren en negentien manschappen overbleven. Na de gebeurtenissen van 1814, gaf hij zijne begeerte te kennen om weder in de dienst van zijn Vaderland over te gaan. Zijne verantwoording gedaan hebbende, bekwam hij zijn eervol ontslag, hetwelk nog vergezeld ging van eenen zeer vleijenden brief van den Minister van Oorlog; toen bood hij zijne dienst aan, aan den Vorst welke destijds het bewind over België in handen had, en in October 1814 werd hij daar geplaatst, in den zelfden rang, dien hij in Frankrijk bekleed had. De Vorst, zijne krijgskundige bekwaamheden op prijs stellende, droeg hem het Opperbevel over de Vesting Bergen op, en belaste hem met de organisatie der troepen in de provincie Henegouwen. In April 1818 tot Generaal-Majoor benoemd, woonde hij als kommandant der tweede Brigade van de derde divisie, den slag van Waterloo bij, waar hij nieuwe bewijzen van moed en krijgsbeleid gaf. De Engelsche Generaal Hill legde, in zijn rapport over dezen veldslag, een zeer gunstig getuigenis van hem af. Na den veldtogt behield hij het bevel over eene Brigade infanterie tot den 23 Februarij 1818, toen de Koning, den post van Adjudant-Generaal ingesteld hebbende, hem daartoe benoemde. In deze nieuwe betrekking wist hij zoozeer het vertrouwen van den Koning te winnen, dat deze hem, in het volgende jaar, het Commissariaat Generaal van Oorlog toevertrouwde, welk ambt hij met eer waarnam tot in 1827, toen Prins Frederik zijn opvolger werd. Tot belooning voor zijne diensten werd hij door den Koning, die hem reeds vroeger tot Kommandeur van de Militaire Willemsorde en in October 1828 tot Luitenant-Generaal benoemd had, tot den adelstand verheven. D'Aubremé diende nog bij den staf van het Nederlandsch leger toen de Belgische

revolutie uitbarstte. Hij volgde dien staf naar Antwerpen, begaf zich voorts naar 's Gravenhage en nam geen deel aan de volgende gebeurtenissen. Van Koning Willem I vergunning bekomen hebbende om op reis te gaan, bezocht hij de Rijnprovinciën en vestigde zich te Aken, waar hij in Februarij 1835 plotseling aan een aanval van beroerte overleed.

Zie M. Stuart, Jaarb. van het Kon. der Nederl., voor 1818, St. I. bl. 299; Biogr. Nationale; Biogr. Universelle; Bosscha, Neêrlands Heldendaten te Land, D. III. bl. 515.