Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 1

[Adelard]

ADELARD, geboren in 753 in de Nederlanden, was een zoon van Graaf Bernard, kleinzoon van Karel Martel, en werd opgevoed aan het hof van zijnen oom Pepijn, van waar hij naar de abdij van Corbië week; doch de lust naar grooter afzondering deed hem naar het klooster van Monte-Cassino gaan. Karel de Groote deed hem echter in het jaar 777 terug komen en stelde hem in het jaar 796 tot eersten Staatsdienaar van zijnen zoon Pepijn, Koning van Italië, aan. In het jaar 809 werd hij met eenige Prelaten naar Rome gezonden, om het verschil wegens den uitgang van den H. Geest te beslissen. In het volgende jaar overleed Pepijn, die eenen zoon van 12 of 13 jaren, Bernard genaamd, onder zijn bestuur naliet. Deze, zich benadeeld ziende, door de verdeeling welke Lodewijk de Vrome onder zijne

kinderen deed en waarbij hij Italië aan Lotharius toekende, stond in 817 tegen zijn oom op, en daar Adelard in dit geschil de partij van Bernard hield, werd hij, toen deze ongelukkige Vorst overwonnen was, door Lodewijk naar de abdij Noirmoutiers verbannen. Drie jaren daarna echter terug geroepen zijnde, begaf hij zich weder naar de abdij van Corbië, waarvan hij Abt werd, en overleed aldaar in 826.

Zie van Hoogstraten en Brouerius van Nidek, Groot Algemeen Historisch Woordenboek op het woord.