Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 1

[Hugo Adding]

ADDING (Hugo), de zoon van den voorgaande, deed in 1477 hulde en eed aan den Bisschop van Munster, en volgde zijnen vader in het leen van het slot en de heerlijkheid van het land van Westerwolde op. Inmiddels straften de Munsterschen eenigen der doodslagers van Egge Adding. Een der beschuldigden echter door hen ontslagen zijnde, werd door Hugo Adding gegrepen en op het rad gelegd. Deze Hoofdling overtrof nog zijnen vader in brooddronkenheid en wreedheid; hij roofde en smulde met zijne trawanten; kwelde velen uit dartelheid; legde het volk nieuwe lasten op; sloeg sommige lieden in kluisters, om hun geld af te persen, en plaagde eenigen, met hen te dwingen, dagelijks op eene geheel nieuwe en ongewone wijze voor hem te arbeiden. Zelfs hoonden zijne trawanten op zijne aanmoediging den geestelijken stand. Den Pastoor van Onstwedde op zijn Slot ontboden hebbende, werd hij zeer getergd en vertoornd door 's mans vrije en mannelijke taal, waarom hij hem de handen op den rug deed binden, zoo door duin en dal slepen, en eindelijk door de paarden vertrappen en van een scheuren. De voornaamste ingezetenen over deze ontmenschte daad verontwaardigd, besloten den Onstwedder Priester naar Rome te zenden, ten einde de regtvaardigheid van den Paus in te roepen. Hugo Adding had dit naauwelijks vernomen, of hij brak bij nacht in de woning van dien Priester, waar hij met de zijnen eerst alle huisraden, de heilige vaten en kleederen vernielden; den tempelschat roofden en de bedienden sloegen en ontkleedden; eindelijk grepen zij den Presiter zelven, wierpen hem buitenshuis, misbandelden hem deerlijk en verdronken hem in den stroom. Toen het volk daarna het lijk uit het water haalde, om het behoorlijk te begraven, verbood Adding zulks en gelastte dat men het hewaren zou, ten einde het, wegens het misdrijf van zelfmoord, te verbranden. Het volk bragt nu het lijk in de woning des Priesters en hield er drie dagen de wacht bij, daarna werd het vooreerst, met toestemming des Dekens, tot nadere kennisneming, in ongewijde aarde bijgezet, maar eindelijk op last van den Officiaal van Osnabrugge, die er het geestelijke gezag voerde, op eene gewijde plaats plegtig ter

aarde besteld. Reeds had het volk de wapenen opgevat, om wraak over deze schenddaad te nemeu, toen de opstand werd voorgekomen door den invloed der Munterschen, die van de zaak kennis namen; de begeerlijkheid van Hugo tegen gingen, en binnen zekere palen terug bragten.

In het volgende jaar ontstond er verschil tusschen den Hoofdling en de stad Groningen over Blijham en Bellingewolde, die hij tot het Westerwoldsche trok, terwijl de Raad van Groningen, als bezitter van het Oldambt, beweerde, dat zij aan dat laatstgenoemde landschap onderhoorig waren. De Groningers belegerden hierop zijnen burgt te Wedde, welken zij overmeesterden en tot vreugde des landmans ten gronde toe slechtten. De moeijelijkheden, waarin het sticht Munster destijds gewikkeld was, beletteden den Bisschop om zijnen leenman volgens pligt bijstand te bieden, en zich later schikkende naar de tijden, verliet hij hem en stond voor vijf en twintig honderd Rijnsche Guldens aan den Raad der stad Groningen af al dat regt, hetgeen Hugo en diens voorouders over Westerwolde gehad hadden, onder voorwaarden van met het weder opbrengen dier som ook het leen zelf in te lossen.

Adding aldus door zijnen leenheer ontzet, zocht eerst hulp bij de abdij van Corvey, waaraan hij zich in 1482 tot leenman opdroeg, doch bewilligde eindelijk in 1486 in de voorzeide verpanding van Westerwolde, door den Bisschop aan de stad; nu stond ook de Bisschop wederkeerig aan hem toe, om zijn Slot te Wedde, weder te mogen herbouwen, mits het niet sterker noch vaster te maken, dan de Bisschop zou toestaan en goed vinden. Hugo, die nu ook zijne onderhoorigheid aan den Bisschop erkende, droeg zijn slot met toebehooren als een open huis aan dien kerkvoogd over tot een vrij gebruik, mits steeds op 's Bisschops eigene kosten, stierf Hugo zonder echte kinderen, dan vervielen het slot en diens toebehooren en geregtigheden aan het Sticht.

Van zijne verdere lotgevallen en dood vinden wij niets geboekt. Alleen weten wij dat hij twee zonen, Jurgen en Zweder, heeft nagelaten.

Zie Tegenw. Staat van Gron. en Ommel., D. I. bl. 179 en 180, D. II. bl. 115 en 424; N. Westendorp, Jaarb. van en voor de Prov. Groningen, St. II. bl. 621, 622, 624-626, 635, 636 en 652.