Davids Psalmen

7 psalm.

1.

O Heer, myn God, behoe myn leeven,

Ik heb myn vlucht tot u begeeven,
Zo redme dan uit al 't geweld,
Dat my vervolgt, en schriklik quelt.
Op dat hy, als een leeuw, myn ziele
Niet roof, verscheur, en gansch verniele,
Terwyl, tot myn behoudenis,
Hier nergens een verlosser is.

2.

O Heer, myn God, dee ik, myn leeven,

Iet van dat my werdt naagegeeven,
Heb ik myn handen ooit bevlekt,
Tot eenig onrecht uitgestrekt,
Iet quaads, aan myne vreegenooten,

[p. 14]

 

Gedaan, of ooit te doen beslooten,

 

Ja heb ik dien niet self geredt,

 

Die my ten naauwsten hiel beset:

3.

Zo jaag myn vyand naa myn ziele,

Hy achterhaalme, hy verniele,
Vertree myn leeven totter aard,
En leg myn eer in 't stof vergaart.
Sta toornig op, en doe verheeven
Myn hittige benaauwers beeven,
Ontwaak, o Heer, voor my, uw knecht,
Pleeg recht, want gy beveelt het recht.

4.

Zo zal veel volks, met groote schaaren,

Als tot een ring, om u vergaaren.
Keer booven hen dan weer om hoog,
Sit op uw stoel voor ieders oog.
De Heere richt van daar de volken,
Zo richt my, Heer, nu uit de wolken,
Na 't recht, dat voor myn saake leit,
En naa myn ziels oprechtigheit.

Pause.
5.

Rechtdoende God, die hart, en nieren

Beproeft, maak doch, door uw bestieren,
Een einde van der boosen raad,
En aller goddeloosen staat.
Bevestig die uw recht bewaaren.
Myn krygschild is, in doodsgevaaren,
By God, die 't hart, dat hem vertrout,
En heel oprecht is self behoudt.

6.

God richt de saak der rechte vroomen,

En doetse billik recht bekoomen.
Dus oeffent God, met plaag, op plaag,
Syn strenge toorn, ook alle daag.
Wil hy, die my vervolgt, niet leeren,

[p. 15]

 

Noch van syn boos heit sich bekeeren,

 

Hy wer syn slagswaard, spant, en schikt

 

Syn pees, en boog, waar mee hy mikt.

7.

Hy maakte sich, is 't hem van nooden,

Een tuig gereed dat strax kan dooden.
Syn pylen branden door de lucht,
Zo vaardig maakt hy hunne vlucht.
Sie daar, hy ging van onrecht swanger,
En had syn arbeid dies te banger,
Syn schoot ontfing een moeilik quaad,
Maar baarde leagens van dat saad.

8.

Hy dolf een kuil voor myne gangen,

En groefse diep, om my te vangen,
Maar die verraaderlikke boef
Viel self in syn gemaakte groef.
Syn moeite steeds, om my te deeren,
Komt op syn kop nu weederkeeren.
Syn snood geweld verdrong my seer,
Maar 't daalt op synen scheedel neer.

9.

Dies zal ik my, in God, verblyden,

Des Heeren recht, en naam belyden,
En hem, den hoogsten Heer, voortaan,
Met psalmgesangen, looven gaan.