Davids Psalmen

6 psalm.

1.

O Heer, bestraf de sonden,
Door u, in my bevonden,

[p. 11]

 

Niet met een gram gemoed,

 

Ik zou wel gaarne lyden,

 

Maar wil my niet kastyden,

 

In uwen heeten gloed.

 

2.

Zy, Heere, my genaadig,

Want ik verswak gestaadig,
Myn kracht werdt my ontvoert.
Geneesme van myn pynen,
Want, Heer, myn beendren quynen,
Van angst, en schrik, beroert.

3.

Myn ziele self doorbeeten,

Van 't knaagende geweeten,
Is dies ook seer verschrikt.
En gy, o Heer, hoe lange?
Hoe maaktge 't my zo bange,
Eer datge my verquikt?

4.

Och, Heere, keer weer vaardig,

Al is 't myn ziel niet waardig,
Zo ruk haar uyt den dood.
Behou my, uit genaade,
Dan roem ik, vry van 't quaade,
Uw gunst, die ik genoot.

5.

Want niemand is zo magtig,

Dat hy, noch uws gedachtig,
U, in den dood, vereer.

[p. 12]

 

Wie, in het graf bestooven,

 

Belydt, om u te looven,

 

Ooit uw genaade meer?

Pause.
6.

Ik suchtme moe in klagten,

Myn bed swemt, gansche nachten,
Van 't weenen, dat ik doe.
Myn bedstee selve raakte,
Van traanen, die ik maakte,
Doornat, tot onder toe.

7.

Myn oog heeft my begeeven,

Van dit verdrietig leeven
Doorknaagt, veroudt, en styf,
Wyl alle myn partyen
Sich, voor myn oog, verblyen,
Om dat ik onderblyf.

8.

Gy werkelyke smeeden

Van ongerechtigheeden,
Wykt alle van my af,
Vermids de Heer myn steenen,
En stemme van myn weenen
Gehoor, en antwoord gaf.

9.

Des Heeren ooren hoorden

De smeeking myner woorden,
Tot hem, om heil, gedaan.
De Heer neemt myn gebeeden,
Om syn barmhartig heeden,
Altyd goedgunstig aan.

10.

Myn vyanden al t'saamen,

Die zullen dies sich schaamen,
Elk, om het seerst, verbaast,

[p. 13]

 

Een oogblik zalse leeren

 

Beschaamt te rugge keeren,

 

En dat met grooten haaft.