Vreugde-bergh, bestaende in nieu-iaers en kars-gesanggen, ziel-suchten, en andere opmerckende deuntjes (tweede deel)
(1661)–Cornelis Rhijnenburgh–
Auteursrechtvrij
[pagina 14]
| |
Stem: Van Susanna.1. Hoe hebben al de nacht mijn sinnen lopen dwalen?
Hoe vreemt heb ick ghedroomt tot aen den lichten dagh?
My dochte dat ick wierd’ gevoert uyt onse palen,
In’t Indische gewest, daer ick veel wonders sagh.
2. Een Scheepje datter quam recht na de kust laveren
Te wonder schoon gemaeckt van louter Ebbenhout:
| |
[pagina 15]
| |
Niet een soo kloecken gheest die ’t Scheepje kond’ waerderen,
Men seyde ’t was gelaen met Silver en fijn Gout.
3. Het Wandt van roode Zijd’, van witte Zijd’ de Seylen,
En d’Anckers voor de boeg van Silver toebereyt:
De Stuurman evenwel deed anders niet dan peylen,
En was, gelijk my docht, beducht voor swaricheyt.
4. De Schipper licht van hert liet sijn couragie blijcken,
De Stucken raeckten uyt en spogen vyer en vlam,
So dat de gulde Son ging met sijn stralen wijcken,
Vermits de swarte roock sijn lieve licht benam.
| |
[pagina 16]
| |
5. ‘t Was lustich om te sien, de Windt omtrent het Noorden,
De Seylen al-te-mael die stonden moy ter dracht,
Trompetten, soet geluyt, en snaren-spel men hoorden,
Recht als het Werelts Schip vol wellust en vol pracht.
6. De Stuerman wel bedaegt, van hooger geest geboren
Als yemant van de Maets, en rijper van verstant,
Die sagh dit wesen aen en gaf de moet verlooren,
Recht of hy ’t ongeluck al ree sagh voorder hant.
7. De Windt schavielden om, en sett’ hem in ’t Noord-westen,
| |
[pagina 17]
| |
De lucht betrock vry swart, men achtet min als niet,
Daer quam een snelle storm, waer door het Schip ten lesten
Vervallen op een blind’, aen duysent stucken stiet.
8. Daer lag het schoone Schip, daer vloog de wellust henen,
En in een omme-sien, ick weet oock niet hoe ras,
’t Onweder was voor-by, ’t onweder was verdwenen,
De lucht stont weer soo klaer als sy te vooren was.
9. Door sulck een ongeval mijn geest geweldich schrilde,
Soo dat ick wacker wierd, en dacht in mijn gemoet
| |
[pagina 18]
| |
Dit is des Werelts loon, so raeckt hy die in ‘t wilde
‘t Vleysch en de Werelt dient, ten lesten onder voet.
10. Och! dat wy d’een met d’aer hier om wat meerder dochten,
Als wy, God betert, doen wellustig, trots en quaet:
Och! dat wy God veel meer, dan swerelts dingen sochten
Dat soud’ ons dienstigh zijn in d’alderleste staet.
10. Wy swerven in een Zee vol klippen en vol stenen,
Vol Rovers over al die na ons leven staen,
En loopen evenwel soo los en dom daer henen,
Als of den Hemel self ons niet en kon ontgaen.
| |
[pagina 19]
| |
12. Hoe sullen wy ‘t in ‘t end’, hoe sullen wy ’t besuren,
Elck set een eygen kours na sijn genegentheyt:
En doet al wat hy wil, ten kan niet lange duren
Daer is een stil verderf, een wisse straf bereyt:
13. O God! bewaer mijn Ziel voor ’s werelts ydel mallen
En ’t schadelijck verderf, dat eeuwigh quellen nijpt,
Op dat my na u gunst dan magh ten goede vallen,
Die saligheyt en vreugt die geen verstant begrijpt.
|
|