Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1929

[p. 32]

Levensbericht van Mari Paul Voûte.
1856-1928.

Mari Paul Voûte werd 6 Juni 1856 te Soerabaya geboren, maar zijn opleiding genoot hij in het Moederland. Als jonge man toog hij daarna weer naar Indië, waar hij ‘in den handel ging’, zooals men pleegt te zeggen.

Zijn eerste jaren maakte hij door in dienst van de Internationale Crediet- en Handelsvennootschap te Rotterdam en de Koloniale Bank. In 1887 richtte hij zijn eigen firma op, aanvankelijk onder den naam ‘Paul Voûte & Co.’ met medewerking van den Heer W.A. Mirandolle, die dan ook na de afwikkeling van de zaken der ‘Dorrepaalsche Bank’ zijn naam gaf aan de firma, welke van toen af ‘Mirandolle, Voûte & Co.’ heette.

De verschillende tabaks- en suikerondernemingen waarmede de firma in relatie stond en nog staat en welke in de Vorstenlanden zijn gelegen, kwamen in den loop der jaren tot grooten bloei.

Zoo ook de exporthandel der firma, welke uitgroeide tot een der grootste Indische exportfirma's, met kantoren in Amsterdam, Batavia, Makassar en Soerabaya.

Dezen grooten bloei dankte de firma zeker in de eerste plaats aan de stuwkracht van Voûte, die in alle zaken de hoofdleiding had. Hij was een koopman in grooten stijl, zijn helder oordeel werd steeds op prijs gesteld, zijn onkreukbaarheid deed hem allerwegen hoogachting genieten. Hollandsche bedachtzaamheid paarde hij aan Fransche levendigheid en tinteling. En niet alleen op zakengebied, maar ook in de kunstwereld nam Voûte een bijzondere plaats in.

In 1912, toen hij als voorzitter van de Vereeniging ‘Rembrandt’ optrad, debuteerde hij al dadelijk heel gelukkig met den onder zijn leiding en op zijn aansporing verrichten aankoop van eenige schilderijen uit de collectie-Steengracht.

Gedurende den oorlog was er niet veel te doen op de kunstmarkt, doch daarna ontwikkelde hij weder zijn volle kracht, speciaal voor den aankoop van belangrijke buitenlandsche kunstwerken voor de Nederlandsche Musea. Het inzicht was gerijpt, dat onze openbare verzamelingen namelijk te zeer daarvan verstoken waren, dat ze te eenzijdig waren samengesteld.

[p. 33]

Te dien einde vormde Voûte een syndicaat dat o.a. een Goya en een Tintoretto verwierf. Het was niet mogelijk meer aan te koopen, daar de prijzen te hoog stegen; kunstwerken werden als geldbelegging gebruikt.

In de tweede plaats werd de collectie van den Groothertog van Oldenburg aangekocht. En bij zulke gelegenheden bleek het steeds welk een voordeel het voor de Vereeniging ‘Rembrandt’ was, een man als Voûte aan het hoofd te hebben. Er moest iemand zijn die durfde ingrijpen, die in staat was de verantwoordelijkheid voor de financieele gevolgen van aankoopen op zich te nemen, zoolang de Regeering nog niet hare medewerking en deelname in de aankoopen had toegezegd.

Zelf warm voelend voor het behoud en de vermeerdering der kunstschatten hier te lande, wist hij ook de belangstelling van anderen, speciaal van de Regeering er voor op te wekken. Zijn belangstelling en offervaardigheid werkten stimuleerend. Verscheidene malen heeft hij zelf ook schenkingen aan de Musea gedaan. Behalve ‘Koning David’ van Aert van Gelder, noemen wij: het ‘kleine mansportret’ van Corneille de Lion. Eveneens werden geschonken de belangrijke Protestantsche Kerkschilderingen, de drie Parabels door Barent Fabricius, en voor na zijn dood had Voûte beschikkingen getroffen waardoor de beide schilderijen uit het Oldenburgsche Museum, ‘Rembrandt's Moeder’ en het ‘Blauwe Meisje’ van Verspronck, welke reeds in bruikleen aan het Rijks-Museum afgestaan waren, daar ook voortaan zullen blijven. Het ‘Zieke Kind’ van Metsu uit de verzameling Steengracht is een der belangrijkste aankoopen van den lateren tijd, gedaan door de Vereeniging ‘Rembrandt’ met financieele hulp van particulieren.

In zoo goed als alle belangrijke aankoopen door het Rijksmuseum en vele andere verzamelingen in den lande gedaan, heeft Voûte de hand gehad. Steeds stond hij gereed de zaak in den Haag te bepleiten en te verdedigen, een pleidooi dat des te meer kracht had, omdat het meestal aanving met een aanbod zijnerzijds.

Tot in zijn laatste dagen toe was hij vol plannen ten dienste van onze openbare verzamelingen. Hij had een uitvoerig voorstel uitgewerkt om de musea te helpen aan middelen, waardoor Nederland de kans kon krijgen het ontbrekende te bemachtigen of te behouden.

Zijn groote liefde voor de kunst maakte dat hij al zijn vrijen tijd besteedde in dienst van de Vereeniging ‘Rembrandt’ en leefde voor zijn idealen op kunstgebied.

Voûte is een tijd lang lid geweest van de Commissie van Toezicht op de Rijks-Academie van Beeldende Kunsten en lid van de Examen-Commissie voor consulair Ambtenaar.

Met Voûte is ongetwijfeld een man van bizondere kwaliteiten heengegaan.

E.J. Voûte.