Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt

IV.
S. Ignatius bestiert alle sijn gedachten tot meerdere eere Godts.

Stem: Als 't begint.

SIet hoe Ignatius vlamt door 't metael geschoten,
Dat eertijdts, soo my dunckt, Godts liefde hadt gegoten

Al kreegh hy aen het been soo grouwelijcke sinert,

Hy wierd' niet min gewondt, en dieper in het hert.

[p. 211]

 

[D]en oorlogh seyd' hy op aen Mars, en aen Bellona,

 

[E]n wist een braver strijdt, als die van Pampelona,

 

Daer hy den Lauwerier aen sijnen vyandt nam,

 

Waer toe dat Caesar noyt, oft Alexander quam.

 

 

 

Van desen tijdt en stond, wat deed' hy doch als branden?

 

En sond' een Hemelsch vyer na d'heete Mooren-Landen.

 

Ignatius als vyer, en kan niet stille staen.

 

Oock daer sy werdt gebluscht, daer neemt de vlam meer aen.

 

 

 

Hy riep, ô grooten Godt, Jehova naem verheven!

 

Waerdt in een gulde Son met Paerlen rijck geschreven.

 

Voor wie dat altijdt knielt den eersten Cherubin,

 

Van wiens vyer dat brandt den hooghsten Seraphin.

[p. 212]

 

Tot meerder eere Godts stell' ick mijn volck te panden.

 

Tot meerder eere Godts gaen sy in woeste Landen.

 

Tot meerder eere Godts en isser niet te groot:

 

Tot meerder eere Godts gaen sy oock in de doodt.