|
| |
Een Lied van Jonas.
Wijse: Daer ik lag en sliep in 't groen.
GOdt sprak in voorleden tijden,
Maakt u op sonder mijden,
Dat sy om 't quaet dat my mishaegt,
Werden geplaegt, 't is my geklaegt,
Jonas heeft te Japho na een Schip gevraegt.
Om voor den Heer te vlieden,
| |
| |
En gaf Schip-loon den Lieden,
Doen sant Godt sulken Wint voorwaer,
Dat sy daer naer, wierpen van haer,
't Goed uyt den Scheepe, want het woeg te zwaer.
Die lag in 't Schip en sliep,
Den Schipper snellijk tot hem liep,
In 't Schip seer diep, staet op hy riep,
Roept uwen Godt aen, die den Hemel schiep.
't Lot te werpen by gevalle,
Om wien dat hun de Zee dus stoort,
Sy wierpen voort, soo dat behoort,
't Lot viel op Jonas, die moest buyten boort.
Als de Schip-Luyden vernamen,
Vraegden sy na 't betamen,
Voor Godt gedaen? ey lieve! wat raet?
Hy sprak verstaet, uyt nijd noch haet,
Werpt my in de Zee, op datse stille staet.
Noch roeyden sy eendrachtig,
Naer 't Lant met groot ootmoet:
Maer de Zee was te krachtig,
Door Wint en grooten Vloet,
Sy baden doen, ô Heere goet:
Het schuldig Bloet, doch van ons doet,
En wierpen Jonas in de Zee met spoet.
| |
| |
Doen stilden haer de Baren,
't Hiel op van stormen groot:
Maer die Schip-Luyden waren,
Vol vrees en grooten noot,
En dochte nu is Jonas doodt,
Die voor Godt vloot, maer Godt besloot,
Hem in den Visch, die hem te Land schoot.
Drie dagen en drie nachten,
Lijdtsaem moest hy verwachten,
In den Walvisch wiert hy gespaert,
Met druk bezwaert, geheel vervaert,
Godt was hy dankbaer, die hem heeft verklaert.
Godt liet hem weder hooren,
Doen Jonas lag op 't Lant,
En geboot hem als vooren,
Doen hy hem eerstmael zandt,
Jonas gink aen elken kant,
Met goet verstant, te Prediken, want
Godt was te vreesen soo hy wel bevant.
Daer zijn noch veertig dagen,
Geloofden sy zijn Prediken saen,
Geestig beraen, 't Koninklijk graen,
Heeft selfs in sakken boeten gedaen.
Den Konink met den eersten,
Trok af sijn Purper reen,
Met eenen Sak gink hy hem kleen,
En hiet elk een, 't vasten verbreen,
| |
| |
Wie weet sprak hy, 't quaet mogte Godt verkleen.
Als Godt dit al aenschouwde
Hem door haer groot geklag,
Zy vasten daer na nacht ende dag,
Sonder verdrag, Godt die 't vermag,
Keert de plagen en de groote slag.
Doen verdroot Jonas 't leven,
En sprak ik docht dit wel,
Dat gy noch soudt vergeven,
Daerom verliet ik u bevel,
En sochte snel, een Schip met el,
Om te ontvlieden op de Zee seer snel.
Hy sette hem tegen 't Oosten,
Daer liet hem Godt vertroosten,
En liet daer een Couwoerden Rank,
Naer Jonas dank, wasschen seer lank,
Godt sand een Worm 's morgens diese dwank.
Godt liet de Rank verderven,
Die in een nacht op quam,
Doen wilde Jonas sterven,
Flauw van den Zonnen-Vlam,
Zijt gy om een Couwoerden stam,
Die op u klam, met rechten gram,
Vraegden den Heere al tot Jonam.
Jaa tot der Doodt ellendig,
Ben ik toornig met recht:
Zijt gy om de Couwoerden slegt,
| |
| |
Daer gy af segt, soo vast gehegt,
Hoe sou ik dan dooden soo menig Knegt?
De Stadt groot om bespien,
Sprak Godt tot Jonas koene,
Wel Hondert en twintig duysent Lien,
Wankelbaer tien, die niet en schien,
Het quaet van 't goet, en lieten haer kastien.
't Gekrookte riet, Rookende Vlas,
Liet hy soo 't was, dit is soo ik las,
Christus Godts Sone is 't, die ons genas.
|
|
Auteursrechtvrij