Poëmata

Elegia XVIII.

Ad Phoebum.

HActenus, & licuit, patrij propè flumina Lisae

Triuimus innocuis tempora verna iocis:

Et procul insano populi semotus ab aestu,

Et procul à curis barbara turba tuis.

Aonidum lucos, vulgoq́ue incognita tempe,

Et colui patrijs culmina nota Deis.

Hic mihi festiuae dictantes carmina Musae

Felices hederis implicuere comas.

Hic ego Pierijs potui comes ire Camoenis

Prata per ignauo non adeunda pede.

Et legere aeternâ ridentiâ lilia fronde,

[p. 220]

 

Donaq́ue quae facilis sponte ministrat humus.

 

Nunc alio fortuna vocat, discedite Musae,

 

Da veniam Vati diua Thalia tuo.

 

Non ego te, comitesq́ue tuas dulcissima sperno,

 

Non loca quae pedibus trita fuêre meis.

 

Sed procul à summo diuina scientia coelo,

 

Euocat è vestro carbasa nostra freto.

 

Meq́ue iubet lepidis posthac valedicere curis,

 

Et magè sublimi credere vela mari.

 

At tu Phoebe pater cuius sacra signa secutum,

 

Me videt in castris tertia bruma tuis:

 

Si fuerit Rosimunda meis induta cothurnis,

 

Et non dissimili scripta Maria stylo:

 

Si thalamos Esther cecini, si funera Suêui,

 

Si retuli nostri facta stupenda Thomae.

 

Accipe defessi suprema poëmata Vatis,

 

Quaeq́ue tibi sacra sunt, viuere scripta sine.

 

Non tamen opto tui fieri pars vlla Senatus,

 

Hoc satis est, ciuem si sinis esse tuum.

 

Vrientius aeternâ redimitus tempora Lauro

 

Sat poterit populi frena tenere tui.

 

Nos humiles, famuliq́ue tui tibi thura feremus,

 

Muneraq́ue exiguus quae meus addet ager.

 

Dum vetat augustâ cingi mihi Daphnide frontem,

 

Quae nocuit cunis aspera stelle meis:

 

Tumq́ue mihi tenues prohibent maiora Camoenae,

 

Sentit & aduersos nostra Thalia Deos:

 

Sat mihi sit medios inter placuisse Poëtas,

 

Si faueat studijs Anna perenna meis.