Gedichten

[p. 117]

Verachtinge des doots.
In 't Latijn beschreven door den edelen ende wijtvermaerden Daniel Heinsius.
Overgezet door Jacob van Zevecote.

[p. 119]

Aen den Edelen Heer, Mijnheer Johan Rutgersius, hofraet van den doorluchtigsten ende grootmachtigsten koninck ende heere, Heer Gustaf Adolf, der Sweden, Gothen, Wenden koninck, grootvorst in Finlant, hertog in Esthen ende Carelen, heere in Ingermanlant, etc.
Ende alsnu uyt den name, ende van wegen zyne hoogstgedachte M^t residerende by de Hooge Mog. Heeren Staten-Generael der Vereenigde Nederlanden.

Verachting' van de doot, een saeck die alle wysen

Soo luttel konnen doen, soo wonder hooge prysen,
Van onsen grooten Heins, onvolgelick verhaelt,
Is met mijn minder pen in 't nederduyts vertaelt.
Ghy wijtvermaerden helt, wiens jeudige laurieren,
Haer onbewintert hooft door gans de werrelt swieren,
Versmaders van het graf, misprysers van den nijt,
Verachters van de doot, verwinders van den tijt;
Wiens hoochgeboren geest gaet boven alle menschen,
Die wetenschap, en eer, en groote gaven wenschen,
Een proefstuck van natuer, een voorbeelt voor de lien
Die lang naer onsen tijt de werrelt sullen sien;
Anveert weerom van my het werck dat u gegeven,
En toegeëygent was van die het heeft geschreven,

[p. 120]

 

Maer niet met sulcken aert en frayigheyt bekleet,

 

Als 't van uw' broeder was te vooren toebereet.

 

Ten is geen menschen werck de goddelicke saecken

 

Van Heinsii verstant soo konstig naer te maecken,

 

Mijn krachten sijn te kleyn, mijn woorden veel te slecht,

 

Om sulck een edel schrift te volgen naer zijn recht.

 

Doch onder uw' geley laet ick mijn schuyte varen

 

Door dit onseker meyr, en sorgelicke baren;

 

Ghy sult mijn hulpe sijn; op 't hoogste van de mast

 

Sal blyven uwen naem en teycken altijt vast.

 

Ghy sult my leyden voort tot 't merch van mijn gelucken,

 

Dat ick van zynen boom een lauwertack mach plucken,

 

En binden om mijn hooft, die vry van allen noot

 

Sal altijt groene sijn, en bloeyen naer mijn doot.

 

Daer sal ick om en om, en midden in de blaren

 

Rutgersi grooten naem met Heinsii verparen;

 

En bidden dat de Faem volkomelick verhael

 

Mijn grondelicke jonst aen d'eeuwen altemael.

 

Ick sal in Phaebi boeck met diamanten schryven,

 

Dat ick verwondert wil van uwe gaven blyven

 

En goddelick verstant, soo lang mijns levens draet

 

De leste scheire vliet en onverhindert gaet.

 

 

 

U.E. dienstwilligen,

 

 

 

Jacob van Zevecote.