|
| |
| |
| |
Elize, herderszang, ter bruilofte van den heere Simon Adriaan de Vries, en juffrouw Elizabeth Kloens.
BY 't lustig Maaszicht, dat zig spiegelt in den stroom
Der oude en zilvre Maas, zat Reinhart zonder schroom
In stilte en eenzaamheit het trouwgeluk te zingen
Van hen, die in een zee van liefdesukkelingen
De liefdestormen zyn groothartig doorgestreên.
Op (zingt hij) knaapen, mengt uw stemmen onder een:
Schoonoogde Elize zal haar blonden Damon streelen;
Hy zal de Huwlyksweelde, ô blydschap! met haar deelen,
Wanneer hy stranden zal op hals en roozemont,
En kussen, blaakende, zyn hart en ziel gezont.
| |
| |
De wint mag buldren, en de kouw het hooft opsteeken,
Men hoort van Damons trouw geheel de landjeugt spreken.
Terwyl men kransjes vlegt van groenen maagdepalm,
Komt ook de steejeugt met verheugden toon en galm,
Om haare vrolykheit den vollen toom te vieren.
Myn witte Geitjes door malkander heenen zwieren,
En vrolyk hupplen op het hooren van myn luit.
Elize heeft het hart van Damon gevrybuit:
De brave Damon, d'eer der herdren in deez streeken
Heeft ook Elizes hart gewonnen door zyn smeeken.
Het heugt my hoe hem hier de min eerst sloeg om 't hart;
Hoe hy, door de oogen van zyn Zielsvriendin benart,
My angstig klaagde, dat heur straalen hem verslonden.
Hy riep: ach Reinhart! wasser heeling voor myn wonden,
En wiert Elize eens myn verliefde drift gewaar!
't Gaat nu, myn trouwste Vrient, reeds in het tweede jaar,
Dat ik de liefdevlam voelde in myn borst ontsteeken.
Wat helpt het of ik klaag aan bosschen, velt en beeken,
En dat ik altyt, met de handen onder 't hooft,
Staag zit te mymeren, van zinnen gansch berooft!
Haar broeder Eelhart, onbewust van myne kwaalen,
Verkwikt my dikwerf door zyn minnelyk onthaalen;
Maar al zyn vrientschap, hoe aanlokkelyk, hoe teer,
Ziet noit dat ik vernoegt naar myne stulpe keer.
| |
| |
Dog als Elize ons, by geluk eens komt verrassen,
Dan schynt myn levenskracht, hoe flauw, weer aan te wasschen.
Dan schynt geen morgenlicht zo aangenaam van glans.
Schoon ik haar somwyl vlegte een' boterbloemekrans,
Doorwrogt met matelief en purpre veltviolen,
Noch blyft myn ziel in 't licht van haar schoone ogen doolen:
Gelukkig ik dan, wen een' maagdelyken lach
My voor een een afscheit van haar' mont gebeuren mag.
Dus klaagde Damon vaak aan my zyn minnevlagen.
Gelyk een eik, die van het onweer wort geslagen,
Of als een zeeorkaan een Zeemans hart beknelt,
Was 't met myn Damon en zyn droeve ziel gestelt:
Tot eens (want laffe vrees had zyn gemoet bekropen)
Regtschape stoutheit was ten boezem ingeslopen.
Hy spoet zig daar Elize, in schaduw van een boom
Gezeten, 't wolryk vee doet dartlen by den stroom
Der grijze Merwe, hier, in deze veltbosschaadje
(Dus spreekt de Harder) heb ik eerstmaal myn vryaadje,
ô Brave Elize aan u bedektelyk getoont.
Heeft oit opregte liefde in iemants hart gewoont,
En kan men aan 't gedrag der harderen vast weeten,
Of hunne boezems zyn van zuivre min bezeten,
Zo is 't aan my, die u zo menig teken gaf.
Gy weet hoe dikwerf ik met mynen herdersstaf
| |
| |
Uw lieven naam in 't zand eerbiedig heb geschreven.
Elize scheen by dag en nacht voor my te zweven.
't Was al Elize 't geen'er vloeide uit mynen mont,
De vogtige avont en de bleeke morgenstont
Zyn nimmer zonder uw gedachtnis heen geglêden.
Elize heb ik vaak in yp of beuk gesneden.
'k Bad dat uw liefde met uw naam mogt groeien op.
De norsse winterbeer mag met zyn' gryzen kop
Al 't land verbazen, en de sneeuw het velt bedekken,
Noit zal myn tedre min uw byzyn zig ontrekken.
De wolf hervormt zich eer in geit of spierwit schaap
En deze staf in gout, van my geringe Knaap.
Eer zal de zeedolfyn in Bloemaarts tuinen speelen;
De visschen zingen er in bosch en lantpriëlen,
Eer ik, ô brave Elize, oit wankele in myn' trouw.
Mag 't my gebeuren, dat ge, ô Schoone, eens wort myn Vrouw,
Dan kan geen aarts geluk by 't myn zig evenaren.
Dus bragt myn Damon zyn Elize tot bedaren:
Waar op het lieve Ja met een bestorven mont,
Haar Damon streelde, en straks genas zyn bittre wont.
Koomt lant en steejeugt, helpt nu 't Paar geleijen,
d'Aartsoffraar staat gereet den wierookgeur te spreijen
In ginsse Lantkapel, tot staving van deze Egt.
Stroit geurig wintergroen, stroit maagdepalm, en vlegt,
| |
| |
Vlegt loverkransjes die dit jaarzaizoen ons geven.
Gelukkig moet Elize en haare Damon leven.
Hunn' have en vee groeie aan in vollen overvloet.
En zo de hemel aan myn wensschen eens voldoet,
Om 't bedt te zeeg'nen na dryhondert zonneringen,
Hoor ik een jonge Elize of jongen Damon zingen
Op 's Moeders vrugbren schoot, dat al de buurt verblyt.
Dan dartelt out en jong in zulk een' vreugde tydt;
En Reinhart zal voor al het lieve wicht besteken
Met kleurig bloemfestoen, gehaalt uit deze streeken.
Dan ryst zyn jaargedicht van vreugde op hooger trant,
En wekt een leven aan den ouden Merwekant.
Hier eindde Reinhart met zyn Veltgezang te kweelen,
Om dus 't gehoor van Bruid en Bruidegom te streelen.
|
|
Auteursrechtvrij