Verzameld werk. Deel 2. Epische poëzie. Fragmenten. Ilias-vertaling

[p. 915]

Inhoudsopgave der epische poezie
Naar de beginregels der gedichten, alphabetisch gerangschikt

Aan elken kam, aan elken berg-spits, waar	362
Aldus de kreet, die heel het ruim ontstelt	78
- Aldus verliep de nacht die moeite kwijt	395
Alkuoneus erkent het sprakeloos bevel	239
Alkuoneus is thans verbazing's vríend	259
- Alkuoneus verlaat van blik de lucht	234
Alkuoneus ziet áan de lucht en de aard	237
Ben ik genezen, o God	137
Blijde nacht, die me waakt in m'n kamer	141
Daar-boven staan de stieren. En hun oog	266
Daar stond nu de avond aan de rosse zee	56
Dan, met een ruk, die dieper sneed de spleet	38
De daevrende aard onder den drukken draf	257
De dag begon over zijn naakte borst	218
De dag ging buigen naar den wand des slaaps	267
De hemel is een madelieven-wei	245
De hemel was een dunne stolpe, waar	376
De lucht, de lucht, al-over hard deze aard	227
De lucht was als amandelen zoo zoet	308
Den trechter dóor der poorte, waar in steen	345
- Deze heeft	346
Doch, als twee sperwers vechtend om een duif	399
Doch de aard, zij is veel schooner dan een schelp	255
Doch in de Stad was alle vreugde dood	378
Doch reus Alkuoneus, de bittre, wéet	232
Doch woede trilt allengs Achilleus door	401
Doch zie: daar kruipt weêr klaarte door haar droom	335
Door gangen en door kaemren snellen zij	351

[p. 916]

Door-zoekend zag hij grond en lucht; hij zocht	225
Een barsch gevaart, en zwart, holt over 't plein	349
Een brand, en star, maar plóts een schôone brand	202
Een felle klaart brak open dan zijn blik	201
Eén lange rij van beesten aan de rij	278
- Een milde merrie had hun vracht geduld	30
Een vlam wordt 't hoofd thans van Alkuoneus	261
Een witte blokking werd de doove dag	55
- Een wondre geerte had de kring verengd	82
- En aan het strak gezicht des tijds verliep	380
En aan het strand dat grijsde zag hij ook	59
En als Achilleus is alléen met haar	407
En als de morgen rijst, en hoog ten top	371
- En daar hij stond, daar stond de dag om hem	54
En daar verscheen hij, plots, in 't straffer licht	64
En daar ze lag, Helena, en zij sliep	331
En dan: en heb ik mijn gelaat gekend	177
En deze, pal van schrik, is roereloos	350
En deze zee	50
En duister wies daar aan zijn aangezicht	63
En éenmaal in den mond den smaak van vleesch	74
En geene zong, van 't rijzig Negental	90
En hem dan zong 'k, hem, koning Ploutoon, zong 'k	107
En hij, Agenoor, zong daar niet een lied	297
En in Priamos' huis en aan zijn haard	379
En is het vleesch goed zwart, dan eten zij	358
En 'k zag hem áan in 't bloedig-rood gelaat	186
En 'k zag. Ik zag de groote marmer-zaal	102
En Leda zag haar dochter aan, en wist	312
En met een stem, die aarzelt eerst, maar vast	80
En nog een andre waakt in 't slapend huis	394
En om den mis-troost van dit eenzaam lied	305
En sedert?	189
En toen hij nader was geheel, (een zwoelte neeg	324
En toen ontsloot zijn oog. Zijn oog ontlook	196
En toen zag hij heur buik. Heur buik was teêr	207

[p. 917]

En toen zag ôp ze, en keek de bergen staan	310
En 't vale mane-licht over de stad	386
En 't wordt ineens nu, of de hemel heel	250
En waar Alkuoneus bewondering	249
En, waar de lucht scheurt, en een schijn is mild	280
En waar ineens aan 't zwaar metaal-gekners	387
En ... waar ze ontwaakt, Helena, en haar oog	337
En waar zij zat van voren in den boot	309
- En weêre zou	110
En weêr: ‘o Pholos!’, roept Herakles. Maar	355
En zie: aan zee, van uit dees zee, van uit	49
En zie, ik zonk, gezogen aan een kolk	98
En zie, toen zag ze, (en onbevreemde vreugd	319
En zie, (zij zag in haren wondren droom)	332
En zij, Helena, werd ze niet gelijk	298
En zijn beglansd gelaat: 't bezag haar, en	321
Eurotas, gij, die van uw kromme baan	287
Geen zucht is aan haar mond geweest, dan de aêm	406
Groote Vrouw Nacht, euphrone moeder Nacht, nu plooien	11
Herakles klautert thans ten tuin-muur aan	353
Herakles ziet den paard-man, en hij lacht	356
Het is Diomedes	35
Het recht zijn kop, het vee, en norsche blik	263
Hij daalde, zijne schouder-schonken leêg	341
Hij dacht. En zijn gedachten waren als	53
Hij heeft een doel. Herakles kent zijn doel	354
Hij is gekomen, tot de hoogste kim	253
Hij rilde, en deed zijn hand van vóor zijn oog	213
Hij schatert, dat het slaat van wand tot wand	32
Hij staakt een wijle, van verwondering	262
Hij stond. Daar was gedreig van stilte in hem...	51
Hij stond, een spie, en zwaar van waepnen, en	382
Hij stond, en hij zag áán de lucht en de aard	223
Hij stond. En weder was de trots in hem	75
Hij trok het meisje aan zijne macht'ge zij	214

[p. 918]

Hij zag heur borst. o, Schóon was heure borst!	205
Hoe zijt ge, Adonis, weêr zoo wonderlijk te moede?	152
Ik, die de dagen op mijne armen draag als versche vruchten	9
Ik had niet eêr begrepen dat dit was	111
Ik kende mijn gelaat, zooals het stond	179
Ik zag aan hare rechtre zij. Daar zat	106
- In dezen avond stond Heraklès. Maar	57
Intusschen ploft de nacht in 't diepe dal	369
In wakkre zorge zit thans Herakles	357
In wondre ruimte gaat hij uît-staan thans	252
Kentauren storten alle bergen neêr	363
Kilt', die, waar 'k blij rijs, me bekeilt met pijlen	128
Klare Helena en manhaftige Agenoor	293
Klopte mijn harte? Ja. Maar 't klopte van	182
'k Zag de zon: geen licht dat m'n blik nog wekke	136
'k Zag zijn gelaat in 't gloeiënd fakkel-licht	185
'k Zal u beminnen, o God	129
- Langer niet	81
Lastig verlegde hij zijn leên, en rees	220
Loomer dan lood, lood-kleurig, en als lood	58
Maar aan zijn zijde rijst een witte schim	404
Maar boven alle gallemt éene stem	348
Maar boven de Ooster-poorten stond een spie	381
Maar de aarde woelt niet. De aarde woelt niet meer	258
Maar éene is, die de slaap niet leen'gen zal	393
Maar het en zwijgt niet al te lang, het volk	347
Maar heure beenen vond hij lang. Haar heup	208
Maar ik bezinne dat ik zeggen moet	92
Maar naar den avond wordt hun tokklen druk	384
Maar neen, de hemel wemelt niet. Zie toe	247
Maar neen; - de lucht: bestáat de lucht?	231
Maar neen; - de lucht, zie, zij beweegt; zij wankt	229
Maar neen, de zee, ze en is het leven niet	45

[p. 919]

Maar neen, maar neen! De zee, dees stugge zee	43
Maar niet en duurde een al te vreemde rust	66
Maar ook (o mocht ge ontwaken uit den slaap	47
Maar plots: welk krijschen heeft de lucht gescheurd?	279
Maar toen ging lichten hare blikken zij	212
Maar toen hij kwam in 't beidend middag-uur	344
Maar toen klonk eene stem, die diep was als	198
Maar toen rees in haar mond een vreemde troost	304
Maar waar zij ligt, en is gekleed geheel	236
- Maar weder riep, in vreugd die woede leek	73
Maar welke bloem is pralend van zóo'n glans	302
Maar welk een fleemen strijkt hunne oogen langs?	269
Maar wélke schreeuw gaat daevren door haar droom	334
Maar zie: daar loopt het dal vol wijns; daar volt	367
Maar zij die kwam aan 't hoofd der andre zegt	391
Maar zij, ze zien den wijn. Zij zien den wijn	365
Men kent de hulpe thans, en haar bedied	388
Met dezen rook gelijk een vrouwen-aêm	241
Neen, de aarde: en is zij niet als een leeuwin	235
Neen, neen! De stemme jankt niet. Neen, de stem	274
- Niet de een'ge was ik, die gebonden wierd	93
Niet langer aarzelt in zijn zinnend hoofd	265
... Niet langer stond zijn beeld aan mij. Hij zweeg	187
Niet naakt en bleef het zand ...	69
Norschelik-krommende schroeve	119
- ‘Nu ga ik heen. 'k Ben blijde. Maar 'k ben droef.’	306
- Nu was het 't uur, dat weêr de zee vervloot	67
Nu werd het trappelen een nadering	385
Nu zag zij, dat het kindje wies. Zij zag	328
- Och neen: niet naakt en bleef het zand ...	68
o, Dat ik weêr zou zingen! ... Sedert mijn	104
o Gij, die eens dit woord vernemen moogt	87
... o Gij, die eens dit woord vernomen hebt	115
o Mijne vrienden! - en wij gingen, en	113
o, Mijne vrienden! nu gaat mijn verhaal	94

[p. 920]

o Smaad die wrokte, wrang tot pijne toe	224
‘o Wondre bloesming, plots gerezen	300
- Plots breekt 't gebaar in Diomedes' hand	79
Plots staat zijn hoofd boven de lijn der kim	243
Stijf-neks pal	29
Stilte was zoo stil	65
Te dezen tijd welfde de stilte van	375
Thans stond aan hem het meisje Hebe, dat	211
't Is de ure dat de kudden keeren	151
Toen draaide zijn verbaasde en schroom'ge blik	203
Toen dronk Herakles. Om de tafel blonk	199
Toen gingen we aan de keien-weg. Er was	100
Toen hij, zijn vleesch verteerd bij 't Nessus-kleed	193
- Toen kwam zijn stap aan 't naedren, en zijn vuist	37
Toen, waar ze blafte als een verwoede hond	327
- Toen was de nacht gekomen. Of de Daad	83
Tóen werd het een gejoel en daver-spel	39
Tot daar heel ver een trappelen zijn oor	383
Tot op den dag ik ontmoeten zou	184
Tot plots heur kreet me ontstelde: ‘Orpheus!’ was	114
't Was of plots	77
Valt uit de kolken van 't licht	133
Van af dien dag was in Agenoor's borst	295
Van eindelooze diepte en sterrenloos	301
Voldoening volt thans reus Alkuoneus	276
Vóór allen dag, dat ik hem kennen zou	173
- ‘Vrouwen!’ huilen de Achajers; maar hun hart	397
Waar hij zwaar lag, de schouder-platen zwaar	217
Want: en is de zee	41
Want hij lag áan om eene tafel die	197
Want 'k heb mijn hoofd gekend aan 't wezen van	175
Want och! toen wies herdenken weêr in hem	210

[p. 921]

... Want op den eersten nacht, dat ze, in haar bed	315
Want uit zijn vert zag Achilleus den strijd	400
Want weder was, aan 't goed-geregeld uur	61
Want weêr, - alleene heerscher zonder volk	219
Weet: ik ben Orpheus, die gewonnen werd	88
- Wie is hij, die de rauwste rossen bindt	34
Wij voeren aan een water dat ik niet	99
Zie, hij is rijzend de moeilike	135
Zij draven. Neen, zij draven niet: zij zijn	273
Zij gaan, en zij betreên Priamos' burcht	392
Zij gingen 't hoeksken óm des bergs maar	359
- Zij, hare kindren, stonden thâns ten wand	31
- Zij lagen beiden, man en vrouw, en wat	71
Zij lagen, grauw en van de kleur des zands	72
Zij lag stil in mijne armen, en een zoen	96
Zij moest hare oogen sluiten, maar ze ontsloot	322
Zijn schoudren waren leêg thans van het dier	342
Zij slaat haar been over den rug van 't paard	402
Zij staat, het aanzicht naakt als van een kind	403
Zij staken 't rennen. Vóor de poorten staan	390
Zij staren. Maar zij staren niet te lang	271
Zij stonden, roerloos, 't helder paarden-stel	28
Zij stonden, waar 't geklonken staal ze bond	27
Zij voer. En waar ze al verder varend was	311
Zij waren negen zust'ren, en ik was	89
... Zij wil hare oogen sluiten in haar droom	336
Zij zag de keer'ge beelden zijns verhaals	325
Zij zaten, deze drie, gehurkt en stom	109
Zij zongen beide' om beurt. Zij hadden dorst	360
Zij zuchtte, en legde, Leda, 't linnen klaar	289
Zij zweeg. Er wies een vrage, waar zij zweeg	200
Zóo als een vogelken, 't nestjen	123
Zóo ging hij sterven. En naar-mate hij	194
Zóo stierf hij, naar de slaap hem zoet omrees	195
Zoo stond hij. En zijn gladde rechter-knie	323
Zóo was de nacht haar: als een ijle ruimt	317

[p. 922]

Zoo wies dit knaapje, en wies naast geitje en lam	329
Zóo wist ik wél mijn leden en mijn hoofd	180
- Zóo zag Herakles Hebe. En hij lag	209
Zwaar galmde dan, de lange gangen door	62
Zwart stond hij, want het dage-licht, dat blank	221