Het vader-huis

[p. 69]

[Gij kunt niet wijken...]

Gij kúnt niet wijken; en ik zie uw lippen prijken
glans-vochtig als een vrucht in prillen morgen-tijd....
Gaat thans niet, schóone, onze aarzel-vrome schuchterheid
't lach-teedre doen van vreemde kinderen gelijken?

- o Ween niet meer: we zullen sámen treurig zijn
tot ons een nieuwe vreugde in stilte moog' genaken.
En hoop. Misschien wordt ons een liefde-nieuw festijn
't herdenken dat we traan aan traan gezámen zullen smaken.