Biographisch anthologisch en critisch woordenboek der Nederduitsche dichters. Deel 5 OGI-VER
(1824)–P.G. Witsen Geysbeek–
Auteursrechtvrij[Jan Rogiers]Rogiers (Jan), een bevallig Zeeuwsch dichter, bloeide in de eerste helft der zeventiende eeuw; van zijn' behagelijken lossen dichttrant deelen wij het volgende stukje ter proeve mede: Claghende vrijster.
'k Hoorde dees voorlede daghen,
Als ick trede langhs de straet
Op een avent al wat laet.
Een bedrukte Vrijster claghen,
Dat haer Vryer (soose sprack)
Nu de walghe van haer stack.
Eerstmael had hy al sijn sinnen
En sijn hert aen my gheleyt,
(Sey de seer bedroefde Meyt)
Maer wat sal ick nu beginnen?
Hy en acht my niet een haer,
Want hy loopt een ander naer.
| |
[pagina 177]
| |
Waer zijn al de schoone woorden.
Seght eens ghy beveynsde quant?
Met dewelck' ghy aen mijn hant
(Schoon het niemant vremts en hoorden)
Hebt belooft en toegeseght,
En op u geweet gheleght,
Datje noyt en sout begheven
My, de welcke ghy bemint,
En gheweldich hadt ghesint,
Oock al souj' u gantsche leven
Langhs de straten van de steen,
Om een stickjen eten treen;
Datje liever t'uwer schande,
(Als u vader niet en wou
U my nemen tot een vrouw)
Sout gaen dolen achter lande,
't Waerj' alleens in welcke stadt,
Alsje my maer rechts en hadt.
Doch dit alles is vergheten,
En gheleyt uyt u ghedacht;
'k Ben med' u oock uytter acht;
En het oogh hebj' al ghesmeten
En gheworpen op een maecht,
Welck u meer als ick behaecht.
Maer ey-lieve! wat 's de reden
Daerom datje my verlaet,
En nu met een ander gaet?
Heb dogh nergens in mistreden,
'k Weet niet dat ick m' oyt misgingh
In het alderminste dingh.
| |
[pagina 178]
| |
Quamje vroegh, of quamje late,
Naer het u wel quam te pas,
Op wat ure dat het was,
'k Heb u altoos in-ghelaten,
Noyt en quamj' om niet ghegaen,
Noyt en bleefje lange staen.
Dickwils heb ick halve nachten
Mijnen slaep om u verlet,
En ghebleven uyttet bedt,
En voor deure sitten wachten,
Somtijts in soo bitter kou
Dat ickt niet ghesegghen sou.
Alsje dan niet zijt ghecomen,
Stracx so docht my dat mijn hert
Teenemael verbrijselt wert,
Dan soo was ick in-ghenomen
Met een droef en bangh gheducht,
Met een jammerlick ghesucht:
Dan oock heb ick wel het laken
Van het bedde daer ick lagh,
Door mijn weenen en gheklagh
Mette tranen nat gaen maken;
Schoon ick my tot slapen ley,
't Wier verhindert vant gheschrey.
Dit, en meer, mach ick wel segghen:
Maer waer toe soo lang ghemaelt?
Tis onnoodigh al verhaelt;
En wat wil ickt open legghen?
Tis u altemael bekent,
En als in u sin gheprent.
| |
[pagina 179]
| |
Maer com segh eens, lieve vryer,
Heeft de meyt, die ghy bemint,
U noch meer als ick ghesint?
Is haer wesen noch al blyer,
Noch al frayer als het mijn,
Dat ick moet verlaten zijn?
Treets' al hupser met haer voetje?
Staen haer kleeren al meer net,
Dan de mijn, aen 't lijf gheset?
Neen, tis om haer grooter goetje,
Datje, tot mijn ongheluck,
My nu laet in desen druck.
Wel dan, ghy beveynsde spreker,
Ist u daerom al ghedaen?
Wilje daerom van my gaen?
Loop dan heen, beloftebreker;
'k Wensche dats' u med' ontmoet
Als ghy nu een ander doet.
ô Ghy Dochters! ô ghy Meysjes!
Noyt een Vryer en ghelooft,
Schoon hy swoer oock by zijn hooft
Ick en weet niet hoe veel reysjes;
Want soo haest hy beter siet,
Vraaght hy naer sijn woorden niet.
Meer en heb ick niet vernomen
Van die droeve Vrijster-clacht,
Want het wiert al midder-nacht,
Dies ick ben naer huys ghecomen:
En noch eer ick gingh te bedt
Heb icks' in gheschrift gheset
Ga naar voetnoot1.
|
|