8
Op in dei stuts er mei syn gekarde broer by ús yn Doesburg oan. De mannen hienen in omwei makke fan Skeveningen, dêr't er pensjonearre haad fan in strang-frijmakke LOM-skoalle wie, nei Aldeboarn, en ûnderbrutsen har reis. Ik wie allinne thús. Omke woe net sitte.
‘In healoerke fertrêdzje. Sanitêre stop. Ik moat sizze, jim wenje hjir moai Hessel.’
Mar foar de tún of de strjitte, sels foar de keamer, hie er gjin each. Mei syn blikkerjende bril en kearsrjochte skieding stie er foar de boekekast yn syn kopke te rieren en wipte fan hakke op teannen, sa't ik ús heit jierren earder foar De Nachtwacht dwaan sjoen hie. De hûd op syn hannen wie fan perkamint.
‘Nuver,’ spruts er sjongerich oer it skouder, ‘ik sjoch hjir by de C wol Remco Campert, Simon Carmiggelt, Hugo Claus en Louis Couperus stean, en sjoch ris oan, in planke leger De kleine Johannes, mar ik mis ús foargonger, de grútte Johannes... Calvijn.’
It mankearre der noch mar oan dat er him ‘roergonger’ neamde.
‘Jo stean foar de Nederlânske literatuer, omke. Calvijn hat oan dizze kast allinne yndirekt syn bydrage levere. En, as jo it my freegje, tsjin 't sin.’
Hy seach my, noch altyd oer dat skouder, minlik glimkjend oan.
‘Ik sjoch it, Hessel. Romans. Mar do hast De Institutie dochs wol lêzen, hoopje ik?’
‘Spitich. Ik ken Calvijn frijwol allinne út wat óer him skreaun is. Trouwens... ik ha wolris in stikje út in preek fan him lêzen, dêr't er yn te kear giet tsjin dy smjunten fan papisten. En hat er net in tsjinstanner dy't te krijen hie mei de Trije-ienheid, hoe hiet dy man ek al wer... Servet, op 'e brânsteapel holpen? “Us