6
Tet Blijstra wenne noch herwaarts jierren nei it ferstjerren fan har man, Tabe, yn it boufallige wenninkje dat troch in steechje fan ús hûs skieden wie.
Tabe hie syn hiele libben op 'e earmesoarch en de diakony boud. Der gongen ferhalen oer him. Hoe't er, as dûmny op besite kaam en it petear in kant út gong dat him net sinnige, útrôp: ‘Tet, jou my it mes!’ In teken foar de sielehoeder om him hastich ôf te jaan. Krige Tabe, doe't se noch yn it lytsguod sieten, syn sinten út 'e bedieling net op 'e tiid, dan ried er, frjemd optakele - hy mei in pet mei flapperjende earkleppen en sy mei in útwrydske griene simmerhoed op - op in âlde transportfyts, mei Tet en it jongste bern foarop, ien op 'e stange en de twa oaren efterop, hinne en wer foar de pastorij lâns en balte boppe it gûlen fan it kroas syn needgjalp út oer de wrâld:
‘De grifformearde tsjerke út Boarn lit ús ferhongerje!’
Ien fan de dochters, Stineke, wie fan myn jierren. Se frege my ris nei skoaltiid mei.
‘Stik koeke?’ frege har mem. Se hie, behalven ûnfoege switfuotten, in tomme mei in misgroeide neil, ferhoarne troch fyt. Hy like op in hoefke. Mei de skerpe râne dêrfan snie se twa kerven yn it baksel, bruts it dêrop ôf en stiek ús elk in stik ta.
Ik woe net wer mei. As ik foar it hûs lâns rûn, sei ik yn mysels altyd in rymke op dat ik fan ús mem hie: