Ik bleau gauris by tante Wil te iten. Meastentiids mei Brune en Wite. Der wie in risiko: se hienen muntgas en dat koe betsjutte dat de tee of it aaike it krekt net hellen. Dêr kaam by dat tante Wil sels út en troch foar ûnferwachtse kearen soarge. Dan wie it har samar te folle en rôp se:
‘En no iders nei syn eigen hûs!’ Iders.
Mar meastentiids skode se wat ekstra stuollen oan yn it efterkeammerke dêr't allegear klokken trochinoar hongen te tikjen en te slaan. Soms mochten wy ‘stimpelje’. Wy setten ús stuollen foar it brede finsterbank, dat sy dan fol hagelslach struide en dan stampten wy mei plôken bôle dêryn om en ieten it op. Op datselde finsterbank holden wy ek wolris ús hurdrinwedstriden tusken salamanders, ûnder de hage efterhûs wei. Prachtige poarperen bistkes, fan reabrún oant hast swart, mei in wite grimelige bûk. Se koene hurd rinne, mar op dat finsterbank rekke de gong der gau út. Dea wiene se net moai mear.
Tante Wil hie noch wolris te krijen mei taaltûkelteammen. Beskate Fryske wurden wike no ienris ferriederlik ôf fan it Hollânsk. In sipel bygelyks, of it tiidwurd sige. Domme Friezen meitsje dêr ‘sijpel’ en ‘zijgen’ fan, nei it foarbyld fan iis, wide, ride. Sa'n flater soe sy net meitsje, dat hie se harsels goed yndruid.
Doe't se de nije dûmny har grientetún sjen liet, sei se, mei suver wat fan in deftich draaike:
‘En dit zijn onze uiers.’
Sûnt dy dei ieten wy geregeld uiersoep. De hjerringjager ferrike der ek syn wurdskat mei: ‘Uiertje derop?’
It tafelritueel ferdielden sy en omke Jelmer. Tante Wil lies, mei in soad falske lucht fan earbied, foar út de bernebibel, de gebeden naam hy op him. In rolferdieling dy't net doogde. Us heit liet mem hearre, hoe't Abraham Kuyper it der yn it praktyske diel fan syn standertwurk De gemeene gratie net omhinne draaide: