It doarp hong troude froulju op oan har mannen: Douwes Let, Willems Tryn, Hottums Antsje, Jabiks Jel. Se krigen in eigner, harren efternammen foelen wei. Dat kaam ús mem net oer. Sy bleau gewoan Femke. Nea soe ien har Hommes Femke neame, krektlikemin as beppe ea Sjoerds Rieht wurde soe. Mar ús heit wie pake Sjoerd net. Hy soe nea wat ûnder de toanbank ferkeapje kinne. Hy stelde gjin wet, hy folge him. Us heit fertelde ek gjin ferhalen. Hy die it mei de wierheid.
Master Lok learde ús, doe't wy it oer ‘voeding’ hiene, dat brune bôle folle sûner wie as wite. Ik moast fan ús mem by de bakker faak freegje om swarte bôle. Dy oantsjutting hie my eins nea sinnige, mar soe brune bôle miskien itselde wêze? Master wist it net.
‘Freegje it de bakker mar,’ sei ús heit. En ja, dy wist it wol.
‘Swarte bôle is fan goedkeaper moal. It is sa skjin net. Der sit hast twa kear safolle jiske yn. Se neame it ek wol folkswyt of regearingsbôle, fanwegen de bonnen.’
Regearingsbôle. Net skjin. Jiske. De bonnen.
‘Swarte bôle is earmeljusbôle. It sit smoarfol jiske en it is hartstikke smoarch,’ die ik by thúskomst te witten. Ik prate hieltyd lûder, oant myn stim oersloech. ‘It is fan 'e bonnen. En ik hoech it net mear!’
Heit skeat oerein út 'e stoel.
‘Kom do hjir ris eventsjes, Hessel!’
Ik die in pear stappen nei him ta, op myn iepenst, want ik ferwachte in reis. Hy griep my by it kin om myn gesicht op sinen te rjochtsjen en sei dimmen mar driigjend:
‘Sa'n toan slachsto net oan yn dit hûs, jonkje! Do moatst dyn plak witte. Wy wurde oerladen mei woldieden. Alles komt ús út Gods hân ta.’
‘Swarte bôle net,’ weage ik te sizzen. ‘Dêr kieze wy dochs sels foar?’
Hy kniep my yn 't kin en liet myn holle nee skodzje.
‘Sa is it wol genôch. Ik wol der gjin wurd mear oer hearre.’