32
Us mem hie efkes troch de doar west by in âldfaam op jierren, Martsje Skiep. Geregeld brocht se har in pantsje sop. Wy sieten al by de tafel. Martsje hie altyd in winkeltsje hân yn jern, bân, spjelde- en knopeguod. Dêr wie in ladekast fan oerbleaun dy't rinteleas by har yn it hok stie.
‘It ding nimt allinne mar plak yn,’ sei ús mem, wylst se de ierpels opskepte. ‘Martsje woe ha, wy soenen dy kast mar oernimme.’ Heit fielde der neat foar.
‘Wat moatte wy mei dat ding. Wy ha der likemin plak foar.’
‘Mar ik ha har tasein datsto him fan 'e middei ophelje soest.’
‘Gjin sprake fan! Do kinst wol mear tasizze. Wat ha wy mei Martsje Skiep te skaften?’
Skafte, dat die ús heit yn 'e keet, op it krewei, mei de boufakkers om in lange smoarge tafel. Nee, dêr hearde Martsje net tusken. Mem sei neat mear. Heardest allinne noch it tikjen en skrabjen fan izer op stien, kôgjen en slokken.
Doe't ús heit de lêste leppel sûpenbrij nei de mûle brocht, stie dêr ynienen Martsje op 'e drompel. Ik fûn har in bytsje nuver, mei dat sabeare fruit op it huodsje en dy deade foks om 'e hals. Se sei:
‘Nim my net kwea ôf dat ik jim samar oer 't mad kom, mar de kast stiet klear. Ik ha him noch efkes úthimmele en de laadsjes apart set. Hoe let hellet Homme him op? Ik freegje it mar efkes, yn ferbân mei myn knipperke...’
Ik seach nei heit. De leppel bleau healwei hingjen. Hy sykhelle en antwurde:
‘Rekkenje mar op in oere of fiif.’
Dêr begriep ik neat fan.
‘En krekt sei heit noch: Wat ha wy mei Martsje Skiep te skaften!’ De âlde frou yn de doariepening ferstive. Doe kearde se har sa hommels om dat de foksekop opsprong.