Nochris moat er prúste en snút him lûdroftich út yn in smoarge bûsdoek, dy't er mei de ferbûne hân heal yn 'e bûse werom triuwt.
‘Mar doe kaam de oarloch. Ik krige in oprop foar de Arbeidsdienst om nei Dútslân te wurkjen. Dêr prakkesearre ik net oer. Op myn persoansbewiis kaam “landarbeider” te stean ynstee fan timmerman. Boerefeinten wiene frijsteld. Ik die in pear dinkjes foar de ûndergrûnse. Wat koerierswurk, ik siet net echt yn it ferset, lykas Egbert. Dy wie kolossaal aktyf.
In pear jier foar de oarloch hie ik Femke al troffen.’
Wer falt er stil en betaast de dûbelde trouring. Dy fan himsels is twa kear ferfongen. Flinterfyn sliten. Goud is te sêft foar de bou. Letter moast der in stikje tuskenút helle wurde om't de fingers te tin waarden.
Syn mûle lûkt strak, de siken rûzje him hearber troch de noasters, de prústbui is oer. Skoalbern drave roppendewei foar de finsters del. In jonge frou yn in koart keunstbûntjaske mei in fyts oan 'e hân slacht op it sitsje en ropt mei in skelle stim:
‘Kom Richy, oanmeitsje, wat rinst no te slûgjen!’
Richy. Dit is de nije tiid. Yn myn bernejierren hjitten wy Sytze, of Lútzen, of Gjalt.