Hy hâldt de pinke fan syn ferbûne hân fêst, wylst er fierder giet.
Ik sjoch dat er him rjochtet op in publyk dat him net ken.
‘Ik bin fan in twaling. Wy skaaie net nei elkoar, mar wy ha altyd goed kind tegearre. Noch op it âlde stee berne. It wie in swier bestean foar heit. Hy moast altyd mei de pream troch de slûs, want dêrefter hie er in pear bunder lân. Doe stie dêr in húske te keap, oan de goeie kant fan de wjittering. Afijn, dêr gongen wy yn, mar it hie gjin romte. Hy woe krekt sa'n pleatske as Akkerlo, dy hie dêr flakby boud. Wy hiene trettjin bisten. By it dollen seagen se dat it sân te djip siet. It pleatske moast ûnderheid wurde. Fjouwertûzen gûne! Dat hie er net, dus de bank naam it oer. It âlde húske bleau op it hiem stean. Wy wiene, ris sjen, acht, doe't de bou klear wie. 1925, heit en mem fiifentweintich jier troud. Feest op 'e telle. Feest...’
♦
Wy rieden op it pleatske ta. Ik siet foar him op it sitsje. It dak wie read, as skynde de jûnsinne derop.
‘Tel de kowerútsjes mar ris,’ sei heit. Dat wie maklik, der wiene seis. ‘Pake is in lytse boer.’
Ik fûn him hielendal net lyts, mar hy lei my út dat in boer sa grut is as it oantal kowerútsjes. Efter elk rútsje stiene twa kij. It spultsje hjitte noch altyd ‘de nije pleats’.
Yn 'e tún stie in âld húske. Dêr wennen hinnen en kninen yn.
Ik rûn oer de bleek, rûkte oan margriten en nagelblommen en wie benijd hoe't it der yn dat húske út seach. Ik koe de doar mar amperoan iepen krije. En doe gong alles hiel hurd: klapperjende wjukken en útstutsen poaten mei skerpe neilen derop fleagen my oan. Ik foel efteroer, de earmen en gesicht dienen my sear. Doe't ik gûlend wer nei bûten flechte, stienen se ynienen om my hinne. Mem gûlde ek. De oare deis fertelde se my dat pake de falske hoanne foar straf slachte hie. Dochs doarst ik by lettere besites net mear allinne op it hiem.