CLVII.
Liefde met liefde beloond.
Vruecht en duecht myn hert verhuecht,
Nochtans so moet ick treuren.
Troost my, lief, als ghy wel meucht,
En laet my troost gebeuren.
Soete lief, u claer aenschijn
Dat verhuecht het herte mijn.
Liefde te dragen en es geen pijn,
Als liefde met liefde geloond mach sijn.
[Uit het zelfde muzykboek, bl. 6 verso. De melodie mede van Episcopius. In eene verzameling van Catharina De Backer, ten jare 1574 geschreven, komt dit lied in drie coupletten voor, doch met een langer refrein. Ik deel het hier mede, naer het afschrift door Willems opgenomen in een' bundel Refreinen, enz., beschreven in de Bibliotheca Willemsiana, onder Nr 4768.
1
Vreucht ende deucht mijn herte verheucht,
Nochtans zo moet ic treuren:
Troost, mijn schoon lief, als ghy best meucht,
Zo mach my troost ghebeuren.
Want, zoete lief, u claer aenschijn,
Dat verheucht het herte mijn,
Liefde te draghen en est gheen pijn,
Als liefde met liefde gheloont mach zijn.
Compt vrou Venus, compt Pallas,
Haest u ghy goddinnekens ras,
Hoort schoon lief naer mijn vermaen,
Laet u liefde by liefde staen.
2
Peinsen, hopen, suchten en treuren
Heeft mijn herte bevanghen,
Laet my, schoon lief, uwen troost ghebeuren,
Naer u staet mijn verlanghen,
Want ghy zijt mijn liefste lief,
Ghy zijt mijns herten gerief.
3
Die liefste jent, zeer excellent,
Zy heeft mijn herte bevanghen,
Zy staet zo vaste int herte gheprent,
Naer haer staet mijn verlanghen;
Ic en begheere met haer gheen goet,
Dat heeft ghedaen haer aenschijn zoet.
|
|
Auteursrechtvrij