Oude Vlaemsche liederen

LXXVII.
Het klerksken.

Het was een clerxken dat ghinc ter scolen,
Sijn ierste lesken en const hy niet wel;
Sijn jonge dom herteken viel in dolen:
Sijn alderliefste en woude niet wel.

Maer, ruyters gheselle, ten mach niet sijn:

By u te comen waer my verdriet;

Wat ghy cloppet, ic en hore u niet.

Het ghinc dat gheselleken tsavonts uyt vryen,
Des avonts in den manescijn;
Hy clopte voer sijns lieveken doere,
Hy woude daer in gelaten sijn.

Maer, ruyters gheselle, ten mach niet sijn:

By u te comen waer my verdriet;

Wat ghy clopplet, ic en hore u niet.

Een ander boelken soude hy wel kiesen,
Dorst hy dat wel op aventure;
Maer hy ducht hy soude verliesen
So als hy dede te menegher ure.

Maer, ruyters gheselle, ten mach niet sijn:

By u te comen waer my verdriet;

Wat ghy cloppet, ic en hore u niet.

[p. 195]

4

 

Gheselleken, als ghy noch gaet uyt vryen,

 

So denct altijt op vroukens duecht;

 

Dan muechdy draghen den scilt van prijse

 

Ende metten vrouwen sijn verhuecht.

 

Maer, ruyters gheselle, ten mach niet sijn:

 

By u te comen waer my verdriet;

 

Wat ghy cloppet, ic en hore u niet.

[Door Willems afgeschreven op een los blaedje, doch zonder te vermelden waer hy hetzelve genomen heeft.]