Oude Vlaemsche liederen

XLIII.
Een heerlijck triumphliet.
(a^o 1635.)

Op de wyze: Onlangs sijnde vol onrusten.

Onlangs sijnde vol onrusten,
Door den seer benauden tijt,
Voegd' ick my om wat te rusten:
In den slaep werd ik verblijt.
'K heb vernomen’ in het dromen
Dat Jupijn was bly gecomen
By vrou Belgica: hy sagh
Dat sy maekte groot geclagh.

Dese seer bedruckte vrouwe
Claeghde Jovi haren noot,
Dat 's haer kinders, soo getrouwe,
Zach verkrijgen stoot op stoot,
En veel ringen’ moest gehingen,
Die haer soo ter herte gingen
Dat haer suchten met geluyt
Bersten overvloedigh uyt.

[p. 99]

3

 

‘Liefste, sprac hy, schoon bepeerelt,

 

Hebt gy niet den besten heer,

 

Machtiger als een ter werelt?

 

Waerom klaegt gy dan soo seer?’

 

Sy, bekreten’ sprack: ‘wilt weten,

 

Mijnen heer is verre geseten:

 

Hy en hoort niet noch en siet

 

Wat my dagelijckx geschiet.’

Jupiter wist wat sy meynde;
En hy sprack met woorden soet:
‘Soo sal hy u eenen seynden
Van sijn aldernaesten bloet.
Soete moeder ’ u behoeder
Dat sal sijn den eygen broeder
Van sijn Spaensche Majesteyt.’
Daermé namp hy sijn afscheyt.

Belgica viel neer ter eerde,
En sy heeft (seer wel bedacht)
Hem bedanckt, den heere weerde,
Die haer dees vertroostingh bracht.
Na het droogen’ van haer oogen
Ginck sy haer tot schrijven poogen,
Om haer kinders al te gaer
Weet te doen dees blijde maer.

Eerst aen haer friste kinders
Brussel, Brugh', Antwerpen, Gent,
Steden vol van konstbeminders,
Heel Europa door bekent,
Dat sy staecken’ souden maecken,
Om het peckvier te doen blaecken,
Mids nu sou, naer haeren wensch,
Comen eenen goeden prins.

'K hoop dat hy soo sal regeeren
Dat wy vinden ondereen
Samen sulcken accordeeren
Dat verstooten worde geen

[p. 100]

 

Een Brabander’ of Hollander,

 

Vlaminck, Zeeu of alle d'ander,

 

En wy samen, kleyn en groot,

 

Winnen vriendelijck ons broodt.

Als Antwerpia dat hoorde,
Die den handel soo bemint,
Vlooch sy op haer moeders woorden,
En terstont men daer begint
Met cieraeten’ in de straeten,
Costelijck en boven maten,
En een arcke triumphael
Voor den Prinse Kardinael.

Sesthien hondert vijf en dertigh,
Tien en seven in april,
Quam den prinse seer blyhertigh,
Yverigh en goet van wil,
Om t'aenschouwen’ de gebouwen
Van Antwerpia vol trouwen;
Want hy hoorde dat die stad
Al den lof van Belgis had.

Buyten stonden die ses gulden,
Die soo schoten met geweer,
Dat den roock de lucht vervulden:
'T scheen te sijn een strijdend heir!
En die wijcken’ des gelijcken,
Lieten hun geschiet oock blijcken:
Toen den Prins daer binnen quam,
Sach men niet dan vier en vlam.

Onsen borgemeester Tsucher¹
Reedt al aen des prinsen sij:
'T was een kloeken ondersoecker,
En hy wees den prinse bly
Al de wercken’ van die arcken,
Waer den prins kon aen bemercken
Wat voor costen dat de steê
Al tot sijnder eeren deê.

1 Zyn naem was Robert Tucher, op zyn hoogduitsch uit te spreken.

[p. 101]

12

 

Onslievrouwen-toren spoedigh

 

Van den wijser tot aen 't cruys

 

Scheen des avonts heel geloedigh:

 

Hy gaf licht op menigh huys,

 

Daer somwijlen’ seer subtijlen,

 

Vloghen uyt soo veel vierpijlen,

 

Of er vielen, naer ons docht,

 

Duysent sterren uyt de locht.

Onsen prinse sagh men rijden
Spadigh, tweemael in den nacht,
En in 't vieren hem verblijden.
Soo wert dese vreucht volbracht.
Laet ons raemen’ al te samen,
En Godt bidden, sonder blamen,
Dat hy 's prinsen hert soo bint
Dat de reyne liefd verwint¹.

Geschreven bundel van oude liederen, my medegedeeld door den heer P.F. Van Kerckhoven, te Antwerpen.

1 Liefd verwint, waerschynlyk de spreuk van den dichter.