Oude Vlaemsche liederen

[p. 95]

LXI.
Hulst ingenomen.
(a^o 1596.)

Den cardinael verheven!
Hy is van edel bloet:
God wil hem gratie gheven
Die ons regeren moet,
Altijt tot Godes eeren,
Tot 's menschen salicheyt,
Om 't roomsch gheloove te vermeeren:
Dat wilt de majesteyt!

Als wy in de polders waren,
Gheus achtent niet een stof,
Gheus seyde daer int openbare:
‘Sy sijn op hun kerckhof;
Sy sijn daer wy se begheerden;
Niet een daeraf en compt!’
Sy dreychden de onverveerden,
Het was te vroech gheroemd.

Den coninck van Naverren
En staet u nu niet by;
Hy heeft u helpen scheeren,
Hy brengt u aen den bry;
Hy laet u nu alleene,
Hy laet u int verdriet;
Hy segt tot u elck eene:
‘Piept, ick en soeck u niet.’

De jofvrou in de Roose¹,
Daer uwen troost op staet,
Sy helpt u wel een poose
Soo langh alst u wel gaet.

1 De koningin van Engeland.

[p. 96]

 

Ghy staet op hulp van menschen,

 

Daerom sijdy verdwaelt!

 

Ghy hebt gheen goey defensen:

 

Die hooch climt leeghe daelt.

Men sacht te Hulst wel blijcken;
Noch sal men u hebben bat.
Nu moetdy henen strijcken
Al mauwende als de cat.
Men streed avont en noene;
Men deed er niet dan slaen,
Al stont den hulst wat groene,
Hy is verdort seer saen.

Sy hebben den put ghegraven
Daerse in ghevallen sijn,
Daerom sy de stadt opgaven.
Sijn hoocheyt seyde: mijn!
Sy hebben om gratie ghebeden,
Gratie is hun ghesciet.
Den hertoch mijnde met reden:
Hun mijnen en hielp hun niet.

Een los blaedje van dien tyd, in myne Verzameling.