|
| |
| |
| |
Hansje in Droomenland.
I.
Het was een keer heel vroeg in Mei
Al langs een groene lentewei
Vol bloempjes rood en blauw.
Klein Hansje van die bloempjes nam
En merkte niet, hoe langzaam kwam
Op eenmaal kijk hij rond en ziet
Geen huis meer en geen boom;
Geen zon en ook den hemel niet.
Hij denkt: 't is net een droom!
Maar weldra wordt de mist zoo dik
Dat Hans niet meer kan gaan,
Hij staat dus stil en roept in schrik:
| |
| |
| |
| |
| |
II.
Toen kwamen vroolijk aangestapt
Drie kindjes, wit gekleed.
Ze waren wonderlijk gekapt,
Met mutsjes blank en breed.
En aan die mutsjes breed en wit
Een kleine, blanke vleugel zit.
Ze stappen vlug en licht.
Ze komen blij naar Hansje toe
Of ben je bang? Of ben je moe?
Toen neemt de mist ons Hansjen op;
Stijgt hij nu naar een wolkentop
Waar nog meer kindjes zijn.
| |
| |
| |
| |
| |
III.
Daar dansen zij nu o, zoo blij
En zingen in een witte rij
Hij steekt de handjes in zijn zak
Hij staat daar in zijn daagsche pak
En denkt: wat ik hier doe,
Dat weet ik zelf zoowaar nog niet.
Dat ik mij zoomaar vangen liet.
Of zou 't hier soms de hemel zijn?
'k Begrijp het zelf niet goed.
Die kindjes zijn zoo mooi en fijn
Dat 'k van ze houwen moet.
| |
| |
| |
| |
| |
IV.
En altijd kwamen er maar meer
Zóó lief en fijn, zóó klein en teer,
Dat Hans hun bloempjes gaf.
En van zijn bloempjes vlochten zij
En dansten voor ons Hansje blij
Ons Hansje danste met ze mee
En trok ze lachend naar beneê
Toen dansten zij weer hooger op
Naar weer een hoog er wolkentop
| |
| |
| |
| |
| |
V.
Drie witte kindjes zeiden toen:
‘Kom mee, mijn beste Hans!’
‘Nu willen wij wat anders doen’
‘Zie je beneê die menschen wel?’
‘Een meisjen en een vrouw?’
‘Ik weet een héél erg prettig spel’.
‘Kom Hansje, kom nu gauw!’
‘Die gooien wij met wolkensap’
‘Dat soms ook regen heet’.
‘Kom, beste Hansje, mik nu knap!’
De blanke droppels naar beneê.
‘Het regent’, zei men daar.
‘De paraplu op! Jeminee!’
‘Wat is dat aaklig naar!’
| |
| |
| |
| |
| |
VI.
‘Nu weten wij een ander spel’,
‘Zie je die boomen staan?’
‘Zie je die lange takken wel?’
‘Haal er daar vier vandaan’.
‘Dan doen wij aan die takken vast’
‘Waaraan, zooals dat wolken past’,
‘Een beetje zonlicht zit’.
‘Zie je die man daar, langs het riet?’
‘Langs bloempjes blauw en rood?’
‘Wanneer die man den weg niet ziet’
‘Dan rijdt hij in een sloot’.
‘De nevel is zoo schriklijk dicht’
‘Dat hij niet goed kan zien’.
‘Dus brengen wij wat zonnelicht’
‘En redden hem misschien’.
| |
| |
| |
| |
| |
VII.
Toen gingen die drie kindjes heen
Maar niet heel lang bleef hij alleen:
‘Het heeft gevroren!’ riepen zij,
‘De wolken zijn zóó glad!’
‘Ja’, zei ons Hansje: ‘Kijk, ik glij’
‘'t Lijkt wel een schaatsenpad!’
Toen deed hij of hij schaatsen reê,
En deden eindlijk allen mee
Ze hadden 't nooit gedaan.
Ze riepen ‘O, wat gaat dat snel!’
‘Waar gaan we nu naar toe?’
‘Dit is het àllerprettigst spel!’
‘Dit worden wij niet moe!’
| |
| |
| |
| |
| |
VIII.
Zoo gleden zij, zoo reden zij
Daar waren bloempjes velerlei
Van rood en blauw en geel.
Ze maakten slingers en bouquet
En strooiden bloempjes rond
En buitelden van louter pret
Ze speelden paardje en sprongen touw,
En lachten dat het klonk.
Toen kwam een kleine, witte vrouw
‘'t Is tijd, je moet nu slapen gaan’,
Die lachten: ‘'t Is nog niet gedaan!’
‘Wij zijn nog lang niet moe’.
| |
| |
| |
| |
| |
IX.
Maar o, wat kwam daar van den kant
Waar 't zonkasteel nog stond?
Een man; een bezem in de hand
Hij blies de witte kindjes voort,
Ons Hansje had nog nooit gehoord
‘Met deze zonnehoren, Hans’
‘Verjaag ik 't wolkengrauw’
‘En al die nare nevels. Thans’
‘Wordt héél de lucht weer blauw’.
Zoo sprak de man. Maar Hansje zei:
‘Hoe kom ik van die wolken af’
| |
| |
| |
| |
| |
X.
Toen bond hij vlug een slinger saam
Van bloempjes rood en blauw
En hing die uit een wolkenraam,
Het leek een bloementouw.
‘Dag kindjes wit, dag kindjes klein’
‘Ik moet hier nu vandaan’
‘Ik zal weer gauw bij moeder zijn’
‘Ik zie het huis al staan’.
‘En ook de bergen en het land’
‘En ook den weg en waterkant’
‘Nu ga ik als een haas naar huis’
‘Gelukkig vóór den nacht’
‘Wie weet met hoeveel zorgen thuis’
| |
| |
| |
| |
| |
XI.
‘Ja, Hansje!’ riepen uit de lucht
‘Ga gauw naar huis, waar met een zucht’
‘Maar jok vooral niet, als je haar’
‘Van jou en ons verhaalt’
‘Dit alles was niet echt en waar:’
‘Je hebt in droom gedwaald’.
‘Het was een mooie droom alleen’
‘Wij gaan weer waar we hooren heen:’
‘Al naar een droomentop’.
Ze lachten en ze zongen luid
Ons Hansje rekte zich wat uit
| |
| |
| |
| |
| |
XII.
Jawel, daar zat ons Hansje dan
Zijn bloempjes lagen klaar.
Verwonderd keek de kleine man
Hij raapte vlug de bloempjes saam
Daar zat zijn moeder aan het raam.
‘Zoo, kom jij eindlijk thuis?’
‘En waar ben jij geweest? Vertel!’
‘Ik was zoo vreeslijk bang!’
Nu gaf ons kleine Hansje snel
Een kusje op moeders wang.
Toen twee op moeders mond en toen
Drie kusjes op haar hand.
En zei: ‘Ik zal het nóóit weer doen;’
‘Maar 'k was in Droomenland’.
| |
| |
|
|
Auteursrecht onbekend
