|
| |
| |
| |
Durum. Sed levius fit patientia
Quidquid corrigere est nefas. Horat.
| |
| |
| |
Rampzaligh sterflot, van juffertje Zuzanna des Amorie,
Jongste Dochter van den heere Thomas des Amorie.
MOest dan de Doot, die in een anders ongelukken
Vermaek schept, en zich aen geen ouderlyk geschrei
Noch bidden keert, maer lacht met traenen en gevlei,
Die frissche Lenteroos van haeren steel afplukken?
Wat plukken? Neen, zy kneust, zy scheurt in arren moet,
Met haer verwoede hant, en steel, en knop, en blaeden:
Hier speeltze een straffe rol, en kan zich niet verzaeden,
Voor datze z' in het slyk getrapt heeft met den voet.
| |
| |
Ontydigh Lot! 't geen gy, Zuzanna, moest bezuuren,
Die vroeg, al hupplend, dien gewenschten morgenstont
Verwellekoomde, en zaegt met blydschap in den mont:
Uw Zon ging op, maer daelde, eilaes! in weinige uuren.
Hoe wenschte en haekte gy naer, 't Broederlyke feest!
Hoe straelde een glans van vreugde uit uwe schittrende oogen!
Die spiegels toonden hoe de ziel was opgetoogen,
Wanneer gy heen streefde om de vruchten van uw' geest,
Op wit Papier gezaeit, den Broeder op te draegen.
Vertoef, ei zet uw' voet te rug, ô waerdigh Kint!
Hoe, schriktge nu niet meer voor 't buldren van den Wint
Dien 't hart in 't lyf kromp zelfs op d'allerminste vlaegen.
Maar neen, geen storm beroert, nog wederhoudt uw vreugt.
Dus snelt ge voort, tot dat een Steen gelyk een donder
Ter neder schiet, en treft het hooft, waar in een wonder
Verborgen lagh, waar in de queeker van de Deugt
| |
| |
't Verstant zyn hof hieldt, van de drie bevalligheden
Bearbeit, en gevormt, met moeite, en zorge, en kunst.
Nu stof niet ydel op dien zegen; 't baert geen gunst;
De Doot is blint, en ziet noch schoonheit aen noch zeden.
Indienze voor een' schat, een pronkstuk der Natuur,
Ontzagh droeg, waer' heur' schicht, te keeren door die gaeven,
Men zagze in u, Zuzanne, al t'effens niet begraeven,
Uw bloem bloeide onverwelkt, en even vast van duur.
Elk minde u noch, gy bleeft de lust van uw Gespeelen;
Nu houdt de rou geen spoor, uw ramp treft elk met smart.
Die Steen viel u op 't hooft, den Vrienden op het hart,
En sloeg een wonde die niet ligt weêr is te heelen.
O treurige Ouders! die na 't Zilverbruiloftsmael,
Toen 't ongezien stont, met dien overdierbren zegen
Verrykt werdt, gunt uw Kint langs ongemeene wegen
Zyn reis te vorderen naer de Hemelbruiloftszael.
| |
| |
Betoomt den lossen rou, ei! zet uw droefheit paelen,
Al schreidtge uwe oogen uit; en slaet met droef misbaer
De borst te pletteren; de handen in het haer,
En rukt, en scheurt, Zuzanne is niet weêrom te haelen.
Bedankt veel eer de hant dieze u zoo lang te leen
Geschonken heeft; 't genot was enkel u gegeeven,
Geen eigendom, ze ontfing van Godt alleen het leeven,
Die eischt het op; die roept, zy volge wel te vreën.
't Is waer, 't verlies valt hart van onwaerdeerbre panden:
Maer hoe veel waerdiger die paerel werdt geschat,
Zoo veel te nader lagze ook Godt aan 't hart; die hadt
Dat puikjuweel op 't oogh, en greep het met zyn handen.
Die Zon ging onder in haer' eesten daegeraet,
Nog onbevlekt van vuile en schadelyke dampen,
Niet ingewikkelt in dien Ilias van rampen,
Die in den avondstont veel al te wachten staet.
| |
| |
Zuzanna worstelt niet met 's Waerelts woeste baeren,
Haer kiel wordt uit een zee, van storm op storm beroert,
De stille haven der volmaektheit ingevoert,
Daer werptze 't anker, niet beloopen van gevaeren.
Haer ziel ontslaegen uit den kerker, ziet den dagh
Der Vryheit opgaen, klaer beflonkert door de straelen
Der ongeschaepe Zon. Zy hoort de Hemelzaelen
Weergalmen, en den toon herkaetzen slagh op slagh:
Daer staetze in 't Goude Boek des Levens opgeteekent:
Daer wandeltze in 't Paleis van eeuwigh diamant:
Daer schittertze als een star aen Jezus rechterhant:
Daer leeftze in Eeuwigheit: door tyd, noch kring gereekent.
|
|
Auteursrechtvrij