|
| |
§. II.
Ende ghelyck eene volle Mane in hare daghen.
Eccles. cap . 50. v. 6.
GOdt den H. Gheest om voor te stellen de Deughden van den Priester Simon, gaet allenghskens op, en komt van de Morghen-sterre tot de Mane, de welcke vol zynde, de duysternissen van den nacht soo verlicht, dat de menschen konnen sien al oft dagh ware.
Onsen H. Liborius in syne jongheydt gheschenen hebbende als eene klaerblinckende Morghen-sterre, heeft door de gratie van Godt den H. Gheest, die
| |
[pagina t.o. 26]
[p. t.o. 26] | |
Gelyck eene volle Maene in haere daegen. Eccles. c. 50. v. 6.
J.F. Leonart fec.
| |
| |
in hem ruste, daghelycks meer ende meer ghegroeyt, soo dat hy is gheworden als eene volle Mane, in syne daghen, om oock licht te gheven in 't weerdigh Ampt van 't Priesterdom, uyt-reycken der HH. Sacramenten, regeren van de Christi-gheloovigen: Hebbende dan eenen grooten iever tot de studie ende wetenschap, wenschten uyt het binnenste van syn ghemoet tot de kennisse Godts ende de volmaeckte liefde tot den Heere (de welcke hy begonste te proeven) alle menschen te konnen beweghen: hier toe diende alle syn sorghe om eerst te wesen een goedt Leer-kindt, ende daer-naer eenen volmaeckten Leer-meester, (eerst Liboirius een Morghen-sterre, daer-naer eene volle Mane) nu leert hy neerstigh om de andere daer-naer te onder-wysen, ghedreven als door den gheest van voor-segginghe, dat hy metter tvdt noch eens Leeraer des volcks soude worden, ende daer-om met eene onghehoorden appetyt | |
| |
en vollen smaeck, begaf sigh tot de wetenschap van Philosophie ende Theologie, ende tot het ghedurigh lesen ende her-lesen van de H. Schrifture, zynde verciert van Godt ende de nature met rypigh verstandt, een voor-bode van de naer-volghende vruchten: want men merckt wel licht in de groene Lenten uyt de menighvuldighe bladeren ende Bloemekens wat profytelycke vruchten in den rycken Herft den Boom sal voorts-brenghen, soo oock uyt de rypigheydt des verstants, ende ghedurigen voort-gangh die den jongen Liborius dede, soo in de wetenschappen als in de godtvruchtigheydt, gaven ghenoegh te kennen alle die schoone vruchten die naer-maels uyt hem, als uyt eenen vruchtbarighen Acker souden voorts-ghebroght worden.
Met recht dan is Liborius ghelyck eene volle Maene in hare daghen, dat is, ghelyck de Mane te-boven gaet de kleyne Sterren in 't licht, wanneêr sy | |
| |
vol is, soo van-ghelycken de Sonne doet het licht van de Mane wycken, om-dieswille dat dese altydt schynt, ende de Mane maer en heeft hare daghen, wanneêr sy haer aen ons veropenbaert in haer volle licht, dusdanighe Mane vol van deughden is Liborius, schynende in syne daghen van de Studie met volle stralen van alle godtvruchtigheydt ende iver tot goddelycke saken: ick segghe eene volle Mane, want al-hoe-wel de Mane beteeckent in 't H. Schrift eenighe veranderlyckheydt, als staet Ecclesiast. 27. c. v. 12. Den dwasen verandert als de Mane, nochtans wanneêr de Schrifture seydt dat woordeken vol, dan beteeckent sy een standtvastigh licht, waer van David Psalm. 88. v. 38. synen throon, seydt hy, is voor myn aensicht als eene Sonne, ende gelyck eene volle Mane in-der eeuwigheydt. Zynde dan een teecken van standtvastigheydt, wordt met recht Liborius eene volle Mane genoemt.
| |
| |
Siet, dese Mane in hare daghen gheven een volle licht (beminden Leser) wanneêr ick vinde in syn leven dat hy nu studerende, van een-ieder wirdt ghe-eert, met liefde om-helst, ende met vrindtschap verbonden. De menschen wirden als ghedwonghen om hem liefde te dragen, ghemerckt hebbende syne soete in-borst, de vriendelycke ende eerelycke conversatie gemenghelt met eene diepe oodtmoedigheydt, trock als eenen Magneetsteen, oock die herten de welcke als Metael waren, en van alle vrindtschappen af-gesneden ene vervremt. De wysheydt ende de gheleertheydt van onsen jonghen Liborius, deden daghelycks vermeerderen de affectien ende de genegentheden de welcke hy nu hadde van een-ieder bekomen: noch niet wonder Catholycken mensch, want al-hoe-wel den Adel verheft ende op-blaest, nochtans den edelen Jonghelingh bleef in de palen van eene diepe verloocheninghe syns-selven, | |
| |
trachtende oock onder de verworpste ende de slechtste den minste te wesen: ende niet-teghen-staende, het goedt, maeckt moedt: Liborius onse volle Mane en heeft gheen vlecke ghehadt van een onghereghelde gheneghentheydt tot het ghene verganghelyck ende aerts is, maer alle goedt des wereldts onder den voedt tredende, en heeft syn herte niet ghehecht aen 't tvdelyck, maer aen het eeuwig: Want hoe hem Godt meer begaeft hadde met de ryckdommen des wereldts, hoe hy armer was van gheest, soo dat syn middelen met de behoeftighe ende noodt-drustige menschen gemeyn waren. Vindt-men in andere dat de wetenschap op-blaest, aen Liborio dienden de selven om kennisse te hebben van syn evghen-selve: ô voor-waer eene volle Mane in syne daghen!
Door welcke kennisse, hy bevindende dat alle het ghene Godt niet en is, aen de verganghelyckheydt is on- | |
| |
der-worpen, ende buyten de eeuwige geen vaste vreugt kan gevonden worden: alle het gene hier beneden is, die enckele ydelheydt, die vergangelycke goederen des werelts verlatende, heeft uyt-gheschudt het werelyck habyt, ende aen-getrocken het gheestelyck: Ach! aen-siet nu eens de stralen van dese volle Maen, aen-schouwt haren standtvastighen loop: Beminden Leser, ick en vinde gheene woorden bequaem om ghenoeghsaem te verhalen met wat een verheven ghemoet in desen staet sich-selven Liborius heeft ghedraghen. Ick bemercke eene innighe sorgvuldigheydt die hy hadde tot de onnooselheydt, eene vaste geneghentheydt tot de beleeftheydt, ende een-drachtigheydt: maer terwylen ick aen-sien het licht, den loop van onse volle Mane, soo dunckt my dat de tonghen worden ghescherpt van de booswichten teghen dit suyver leven, op-sprake, achter-klap moet Liborius lyden, ende ghelyck sommige | |
| |
hebben eertyds willen schieten om de Mane te quetsen, soo vlieghen de pylen der sondaren, de schichten des duyvels om te raken het licht van de goede same van onse Liborius, om te stutten synen vierigen loop tot Godt, maer Liborius willende toonen syne standtvastigheydt in syn voor-nemen, en stoort sich niet: maer houdt den vollen loop tot het opperste Goedt, ende wordt verkloeckt om te volbrenghen het gene hy begonst heeft: niet wonder dat den boosen niet kan lyden het licht, want hy is kranck in syn ooghen, de herssenen van den hondt syn weeck; waer-om naer de ghetuyghenisse Plinii, teghen de Mane dickwils is bassende, willende de selfste verscheuren, waer 't mogelyck; maer de Mane, dit als niet achtende, gaet voort in haren loop, ende gheeft het selfste licht: soo ook onsen Liborius, niet achtende de op-sprake in 't aen-nemen van 't gheestelyck Habyt, gaet voort in syne deugheden, &c. in | |
| |
syne groote affectie tot de godtvruchtigheydt ende Godts-dinstigheydt, alle syn ghepreysen, voor soo veel als toe-liet de kranckheydt syns lichaems, en waren anders niet, als hoe syn herte ghedurigh soude moghen af-trecken van dese ydele en verganghelycke goederen der fortune, ende het selve sonder eynde om-hoogh te stieren naer den hemel, om eens te moghen blincken in 't eeuwigh firmament der Glorie. Daer en was niet dat hy vreesde, dan alleen de sonde, ende het strengh oordeel van den Rechtveerdighen Rechter, het gene gheschieden moet aen elcken mensch ofte tot eeuwighen loon, ofte straffe.
Hy was soo vast gehecht aen Godt, dat hy noch door teghen-spoedt en wirdt neder-gheworpen, noch door voor-spoedt verheven; maer verre boven alle vreese rusten in den Heere: in desen was syn betrouwe, in desen syne eenighe hope, waerom naer den | |
| |
regel der matigheydt, onder-wierp de onghereghelde lusten ende begheerlyckheden aen de rechte reden: hier door soo was hy altydt seer stil ende in-ghekeert, suyver, en eerlyck, sober en ghesparigh voor Godt ende de menschen: syn rechtveerdigheydt was besonder groot, soo dat-men van hem magh segghen, dat hy is geweest een Man der volmaecktheydt; oock in syne aen-komende jaren een volle Mane van alder-leye Deughden, wanneêr de andere maer beginnen te groeven: Leert hier Mensch, naer-volghen den grooten Heylighen, op dat gy moght wesen eene Mane vol van verdiensten, sonder eenighe vlecke van fauten, ofte eenighe sonden.
|
|
Auteursrechtvrij