Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Zeiken]

ZEIKEN, bedr. en onz. werkw., gelijkvl. Ik zeikte, heb gezeikt. Kil. seijcken, hoogd. seichen. Een klanknabootsend woord, dat het geluid van het geloosde water van menschen en beesten aanduidt. Bedr., eene zekere hoeveelheid van zulk water lozen: wat

[p. 339]

heeft die kat daar eene plas gezeikt! Onz., het gezegde water lozen: pas op, dat de kat er niet wederom zeike! Alles in den laagsten spreektrant. Van hier gezeik, zeik, zeiker, zeikster. Zamenstell.: zeikmier, zeikpot, zeikteil, Kil.