Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wurgen]

WURGEN, bedr. w., gelijkvl. Ik wurgde, heb gewurgd. Door toewringen van den strot ombrengen: men wurgde hem op den brandstapel. Van hier wurg, of worg, wurging. Zamenstell.: wurgkoord, wurgpaal, enz. Verwurgen, enz.

Wurgen, worgen, Notk. worchen, hoogd. wür-

[p. 266]

gen, schijnt ontleend van het gerogchel van iemand, wiens luchtpijp door den wurg, of anderzins, toegewrongen wordt.