Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wildvang]

WILDVANG, z.n., m., des wildvangs, of van den wildvang; meerv. wildvangen. Van wild en vang. Een havik, of ander wild dier, dat reeds volwassen, en dus gansch wild, is, als men hetzelve vangt; in tegen-

[p. 202]

overstelling van nesteling. Elders ook gevangen wild: indien ik uwe altaren met eenig wiltvangk versierde. Vond.; waar het onz. is. Voorts neemt men het voor een onstuimig en woest mensch. Hoogd. wildsang.