Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wigt]

WIGT, z.n., o., des wigts, of van het wigt; meerv. wigten. Eene verkorting van gewigt, en veelal evenveel beteekenende; zie gewigt. Intusschen is het, voor de daad van wegen, afweging, genomen, somwijlen rouwelijk: dees telt mijn dwalingen, die peiltze bij de

[p. 182]

wicht. D. Deck. Van hier wichte, wichten, Kil., wigtig, wigtigheid. Zamenstell.: wichtbaerigh, Kil.