[Wegkunnen]
WEGKUNNEN, onz. w., ongelijkvl. Ik kon weg, heb weggekonnen. Van weg en kunnen. In de mogelijkheid zijn om weg te raken: ik kon van dat eiland niet weg. Van iemand niet wegkunnen, is, bij hem moeten blijven, om dat hij zulks verlangt, enz.
Auteursrechtvrij