Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Weggaan]

WEGGAAN, onz. w., onregelm. Ik ging weg, ben weggegaan. Van weg en gaan. Henengaan: haer verlatende ginck hij wech. Bijbelv. Begosten d'ossen in het wechgaen te loeien en te bulcken. Vond. Van hier weggang.